در زمانهاى گذشته، رباخوارى محدود بود. در هر جامعه اى چند شخص ثروتمندى وجود داشت که به انسان هاى نیازمند وام مى پرداختند; و پس از مدّتى اصل پول را به همراه سود آن باز مى ستاندند و این کار را پیشه خود مى دانستند; ولى در عصر و زمان ما، علاوه بر گسترش رباخوارى بین افراد جامعه، متأسّفانه این عمل زشت بین ملّت ها و کشورها نیز سرایت کرده است. اکنون چندین کشور ثروتمند با رباخوارى، کشورهاى سوّم را در دام خود گرفتار کرده اند این مرض مُسرى و مرگ آور چنان در پیکر اقتصادى بعضى از کشورهاى مستضعف سرایت نموده است که باید تمام سود خالص ملّى را صرف درمان این بیمارى کنند.
از این رو فاصله طبقاتى بین کشورهاى ثروتمند و جهان سوّم روز به روز بیشتر مى گردد و اگر به همین صورت ادامه یابد، بسیارى از این کشورهاى استثمار شده، به خاک سیاه خواهند نشست. به عنوان مثال، یکى از علّت هاى متزلزل و نابسامان وضع اقتصاد کشورهاى جنوب شرق آسیا، همین مسأله رباخوارى است.
رباخواران جهان بعد از جنگ تحمیلى ـ که ملّت شجاع ایران از این امتحان بزرگ الهى نیز سرافراز بیرون آمد ـ این دام را براى ما نیز گستردند. درِ کیسه بذل و بخشش خود را به روى ما گشودند و مقدارى ما را آلوده این وام ها کردند; ولى بحمداللّه مسئولان کشور خیلى زود متوجّه این زهر خطرناک شدند و دریافت چنین وام هایى را متوقّف ساختند; و اقساط آنها را تدریجاً پرداختند و کشور را از این دام نجات دادند.
علاوه بر این نوع رباخوارى که ذکر شد، نوع دیگرى از رباخوارى در عصر ما وجود دارد که از نوع پیشین زشت تر و قبیح تر خواهد بود و آن رباخوارى با سرمایه خود مردم است. اگر در گذشته شخص رباخوار با سرمایه خود مرتکب این عمل زشت مى شد; ولى اکنون بانکهاى ربا که سرمایه شان از آن مردم است، به امر رباخوارى اشتغال دارند که قطعاً این عمل، مفاسد بیشتر با عذاب هاى شدیدترى در پى خواهد داشت.
