براى از بین بردن مشکل نابرابرى فقر و ثروت، از دیرباز، اندیشمندان راه هایى اندیشیده اند و حتّى دو راه متفاوت آن را مدّت ها به مرحله اجرا و عمل درآوردند.
اوّل ـ سوسیالیست ها و کمونیست ها اعتقاد داشتند که مشکل اصلى بشریّت و ریشه درد فقر، مالکیّت خصوصى است. اگر این ریشه خشکیده شود، مشکل حل مى شود. به همین منظور، هفتاد سال تجربه کردند، میلیون ها انسان را کشتند، جنایات زیادى آفریدند، مخارج فراوانى متحمّل شدند، وعده هاى دروغین بسیارى دادند، نوید یک زندگى عالى سر دادند، از بهشت دم زدند و حتّى بهشت انبیا را محصول کار خود اعلام کردند و...; ولى پس از هفتاد سال به شکست خود اعتراف کردند و در نتیجه، نظامشان از هم پاشیده شد و مردم تحت سلطه آنان نفس راحتى کشیدند.
دوّم ـ کشورهاى سرمایه دارى و بلوک غرب، برنامه هاى دیگرى طرح ریزى کردند و براى رفع فقر، مؤسّسات و سازمانهاى مختلفى تشکیل دادند: هلال احمر، صندوق بین المللى پول، بانک جهانى، صندوق تعاون سازمان ملل و برنامه هاى کمک هاى اقتصادى و غذایى به گرسنگان طراحى کردند و بودجه هایى براى کمک به کشورهاى عقب مانده در نظر گرفتند، ولى این سازمان ها و برنامه ها هم دو ضعف ماهیّتى مهم دارند:
نخست آن که این کارها و اقدامات کم و اندک است و هیچ تناسبى با جمعیّت فقیر جهان ندارد و به همین دلیل، تغییر چندانى در چهره فقر جهانى پدید نیاورده است.
و دیگر این که، این کمک ها، معمولا آمیخته با اغراض سیاسى است. اگر مصالح سیاسى حامیان این مؤسّسات اقتضا کند، کمک مى کنند، در غیر این صورت از ارسال کمک خوددارى مى نمایند; و حتّى گاه علناً بعضى از این کشورها کمک کننده به این مطلب اعتراف مى کنند.
بنابراین، این راه حل هم گرهى از مشکلات جامعه فقیر جهان را نگشوده است.
