«فَمَنْ یُرِدِ اللّهُ اَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلاِْسْلامِ» هر کسى را که خداوند بخواهد هدایت کند و او را رهنمون شود، سینه اش را گشاده و فراخ مى گرداند و براى دریافت حق به او شرح صدر مى بخشاید. به عبارت دیگر، او را دریا دل و با ظرفیّت قرار مى دهد. «وَ مَنْ یُرِدْ اَنْ یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقاً حَرَجاً» هر کس را که بخواهد گمراه کند، سینه اش را تنگ و تاریک و ظلمانى قرار مى دهد; به گونه اى که طاقتش سلب مى شود و با کوچکترین مشکلى تعادل فکرى خویش را از دست مى دهد.
«کَاَنَّما یَصَّعَّدُ فِى السَّماءِ...» آن قدر سینه اش را تنگ و تاریک مى گرداند که گویا مى خواهد به آسمان پرواز کند; یعنى همان گونه که پرواز به آسمان براى انسان بدون وسیله محال است، تحمّل این تاریکى و تنگى نیز براى این عدّه مشکل و محال است و خداوند این گونه پلیدى و کفر را، در دل افراد بى ایمان قرار مى دهد.