شخصى مسیحى به نام ابوعامر نصرانى ـ که بشارت ظهور پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را در کتاب آسمانى خویش خوانده بود ـ به مدینه آمد و منتظر ظهور اسلام شد. در این مدّت او براى خود مریدان و طرفدارانى پیدا کرد. با ظهور اسلام او به دین اسلام گروید; ولى با گذشت زمان تمام پیروان و طرفداران و مریدان خود را از دست داد و نسبت به پیامبر(صلى الله علیه وآله)حسادت ورزید; آتش حسادت در او شعلهور گشت تا جایى که او یکى از آتش افروزان جنگ اُحد گردید. به همین جهت، پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) او را فاسق خواند و همین امر سبب شد که او نتواند در مدینه ماندگار شود. به ناچار به پادشاه روم پناهنده شد و او را از آینده درخشان اسلام و خطرى که براى روم خواهد داشت مطّلع ساخت و اسلام را براى ابر قدرت روم خطرى جدّى دانست بدین جهت، دولت روم را نسبت به جنگ علیه مسلمانان تشویق نمود در پى این تقاضا پادشاه روم نیز قول مساعدت داد.
منافقان مدینه با «ابوعامر» بى ارتباط نبودند; ابوعامر براى منافقان مدینه نامه اى نوشت و از آنها خواست که پایگاهى براى او در مدینه بنا کنند تا به مدینه
باز گشته، زمینه را براى هجوم سپاهیان روم فراهم کند. از این رو منافقان مدینه مسجد فوق را به عنوان پایگاهى براى این دشمن خطرناک بنا کردند.
اکنون مسجد با اهداف مذکور ساخته شده است و منافقان از پیامبر(صلى الله علیه وآله) دعوت کرده اند که با اقامه نماز در آن مسجد، رسماً آن را افتتاح نماید.
امّا جبرئیل امین، پیام خداوند را در ضمن آیه زیر به آن حضرت این گونه
ابلاغ کرد:
«لا تَقُمْ فیهِ اَبَداً» پیامبر ما! هرگز در این مسجد ـ که به ظاهر مسجد و محل عبادت و در واقع مرکزى براى توطئه است ـ نماز مگذار!
«لَمَسْجِدٌ اُسِّسَ عَلَى التَّقْوى مِنْ اَوَّلِ یَوْم اَحَقُّ اَنْ تَقُومَ فیهِ»: مسجد ضرار جاى عبادت و پرستش خداوند یکتا نیست; بلکه بنابر آیه شریفه مسجدى شایستگى این عبادت بزرگ الهى را دارد که داراى دو ویژگى باشد:
1- نخست این که بنیان آن بر اساس تقوا و ایمان به خدا نهاده شده باشد. این فراز از آیه شریفه به ما مى آموزد که اساس و بنیان تمام چیزها از قبیل مسجد، حسینیّه، مدارس دینى، سیاست، آزادى، اقتصاد، مدیریّت، کشوردارى و... باید بر اساس تقوا نهاده شود; زیرا تقوا، روح و محتوى اعمال تلقّى شده است.
2- خصوصیّت دیگر این که باید افرادى که در آن مساجد حاضر مى شوند، انسانهاى پاک و طاهرى باشند; زیرا نمازگزاران هر مسجد معرِّف آن مسجد
به شمار مى آیند.
این دو ویژگى در مسجد «قبا» دیده مى شد; چه این که هم اساس آن بر تقوا بود و هم نمازگزاران آن انسانهاى پاک و با فضیلت بودند، بر خلاف مسجد ضرار که نه اساس آن بر تقوا بود و نه بنیان گذاران و نمازگذاران آن انسانهاى پاک و بافضیلتى به شمار مى رفتند.
