روزى پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) به همراه عدّه اى از یاران خود به سفر رفتند. پیامبر(صلى الله علیه وآله) تصمیم گرفت خطر گناهان صغیره را ـ که مردم به خاطر صغیره بودنش کمتر بدان توجّه مى کنند ـ گوشزد کند. در بیابانى خشک و بى آب و علف به اصحابش دستور داد مقدارى هیزم جمع کنند ـ شاید منظور دیگرى از تهیّه آتش، مورد نظر پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) بوده است ـ اصحاب عرض کردند: در این بیابان هیزمى وجود ندارد! حضرت فرمودند: جستجو کنید; هر مقدار یافتید ولو اندک کافى است. اصحاب پراکنده شدند و هر یک پس از لحظاتى هیزم مختصرى جمع کردند. حضرت دستور داد هیزم ها را یک جا بریزند، وقتى هیزم هاى کم، یک جا جمع شد; چشمگیر و قابل ملاحظه شد. سپس حضرت آنها را آتش زد; هیزم ها آتش گرفت; آتش شعله کشید; شعله ها حرارت آفریدند و حرارت سوزان، اصحاب را از دور آتش به عقب راند. حضرت در این جا فرمودند: «هکَذا تُجْتَمَعُ الذُّنُوبُ! ثُمّ قالَ: اِیّاکُمْ وَ الَمحَقَّراتِ مِن الذُّنُوبِ» گناهان نیز این گونه ـ همانند این هیزمها ـ جمع مى شوند! بنابراین، از گناهان صغیره نیز بپرهیزید.(1)

آرى گناه صغیره هم مانند این هیزمها، کم کم جمع مى شوند و ناگهان تبدیل به کوهى از آتش مى شوند. خطر گناه صغیره همین بى توجّهى به آن است که پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) با این مثل عملى، خطر آن را گوشزد کرد.

1- میزان الحکمة، باب 1372، حدیث 6593.