ماه رمضان که ماه نزول قرآن است، پیوند مستحکمى با قرآن دارد. به منظور نشان دادن این پیوند به بررسى اجمالى آیاتى چند از کلام اللّه مجید مى پردازیم:
خداوند در آیه 183 سوره بقره، حکم و جوب روزه را بیان مى کند و براى بیان اهمیّت آن، شمول روزه را مطرح کرده، مى فرماید: «این حکم اختصاص به شما (مسلمانان) ندارد و بر امتّهاى قبل از شما نیز واجب بوده است.» و در پایان، نتیجه روزه را تقواى الهى و پرورش روح مى شناسد.
سپس در آیه بعد، آیه 184، سه گروه را از این حکم مستثنى مى سازد: اوّل بیماران، دوّم مسافران و سوّم پیران. دو گروه اوّل و دوّم پس از به دست آوردن تندرستى و اتمام سفر، باید به صورت قضا روزه بگیرند; ولى گروه سوّم تنها به پرداخت کفّاره روزه به میزان 750 گرم گندم و یا مانند آن موظّف شده است. و نیز عدم توانایى جسمى روزه گیران دختر که تازه به سنّ تکلیف رسیده باشند; وجوب روزه را بر آنان از بین مى برد و توجّه بدین موضوع، مى تواند مشکل واجب شدن روزه بر دختران به سنّ بلوغ رسیده، را حل کند; زیرا که رسیدن به سنّ بلوغ، نه سالگى تمام، یکى از شرایط تکلیف است و قدرت و توانایى جسمى، شرط دیگر آن است. بنابراین، روزه بر دختران بالغ که ضعیف و ناتوانند، واجب نیست.
به دنبال آیه فوق، آیه 185 سوره بقره، ماه رمضان را ماه روزه اعلام مى کند و در بیان اهمیّت این ماه، رمضان را ماه نزول قرآن معرّفى مى کند و مى فرماید: «شهرُ رَمَضانَ الَّذى اُنزِلَ فیهِ القُرآنْ هُدىً لِلنّاسِ وَ بَیِّنات مِنَ الهُدى و الفُرْقان...» ماه رمضان، ماهى است که قرآن در آن براى هدایت بشر و براى راهنمایى و امتیاز حق از باطل نازل شده است. از این آیه شریفه چنین استفاده مى شود که مهمترین ویژگى ماه رمضان، نزول قرآن است که در شب قدر بر قلب نازنین پیامبر(صلى الله علیه وآله) نازل شده است.
