در هر انسانى دو نیرو وجود دارد: نیروى عقل و خرد و نیروى عواطف انسانى. دستگاهى که انسان به وسیله آن حقایق را مى فهمد عقل نامیده مى شود. بنابراین، فهم و شعور و ادراک به یارى عقل انسان ممکن مى گردد; ولى عاطفه نیرویى است که انسان به وسیله آن مسائل اخلاقى را همچون حبّ و بغض درک مى کند; مثلا ما در این جا از کشتار بى رحمانه و گسترده مردم الجزایر به وسیله جنایتکاران بى عاطفه، متأثر و ناراحت هستیم و یا از اوضاع نابسامان کشور اسلامى افغانستان که گرفتار حبّ و بغض بعضى از سران خودخواهشان است، رنج مى بریم. این ناراحتى ها و رنج ها مربوط به نیروى عاطفه است; مادام که عواطف انسانى زنده باشد، جوامع بشرى زنده هست و در حقیقت مرگ عاطفه ها، مرگ جوامع بشرى است. واى بر انسان آن روز که عواطفش بر اثر دنیاپرستى بمیرد که در این صورت، انسان خطرناک تر از هر حیوان درنده وحشى مى شود! این بمب هاى شیمیایى را چه کسانى ساختند؟ دانشمندان دنیاپرست بى عاطفه! کسانى که عواطف انسانى را به دلارها فروختند و کشته شدن هزاران انسان را در حلبچه ندیدند! چه کسانى شهرهاى هیروشیما و ناکازاکى ژاپن و یک صد هزار سکنه آنها را با بمب هاى اتمى و در مدّت چند لحظه نابود کردند؟
انسانهاى دانشمندى که عواطفشان مرده و از انسانیّت بویى نبرده بودند و چون درندگان لذّتشان نابودى دیگران بود! چه کسانى نزدیک به بیست میلیون مین ضدّ نفر در سراسر کره زمین کاشته اند؟ حیوان صفتانى که تنها نام انسان بر خو نهاده اند و از عواطف انسانى بى بهره اند! به واسطه غیر اخلاقى و انسانى بودن این نوع از مین ها جهانیان تصمیم گرفتند، ساخت و استفاده آنها را ممنوع کنند; ولى کشور پر عواطف و طرفدار جدّى حقوق بشر! یعنى آمریکا با این تصمیم جهانى مخالفت ورزید! دیگر بار که خواستند سلاح هاى کشتار جمعى را نابود و تولید آن را ممنوع نمایند باز این انسان هاى به ظاهر مهربان و نوع دوستان دلسوز بودند که مخالفت کردند! زیرا که رهبران آمریکا تحت فشار اسرائیلیان منافق اگر چه تشکیلاتى به نام حقوق بشر را سازماندهى کردند، امّا از آن تنها به عنوان سلاحى براى سرکوبى مخالفان خود بهره بردارى مى کنند. گویى رعایت حقوق بشر درباره همدستان و دوستان خود معنایى ندارد!
