در این مورد بین مفسّران گفتگوست; بسیارى از مفسّران بر این عقیده اند که این آیه درباره مؤمنان و کفّار است; یعنى وحى الهى در این آیه به باران تشبیه شده است و دلهاى بنى آدم به زمینهایى که باران بر آن مى بارد. بنابراین، باران وحى الهى بر زمین هر دلى مى بارد; لکن آن کسانى از باران وحى الهى بهره مند مى شوند و مصداق «بلد طیب» مى گردند که داراى دلى پاک و پاکیزه باشند. آن گاه میوه این سرزمینهاى پاک، اخلاق خوب، ایمان بالا، شوق به اولیاءاللّه، اخلاص در عمل، عمل به وظیفه و... مى باشد; ولى در مقابل، دل و قلب کفّار ـ که بسان زمین آلوده و کثیفى است ـ از این باران وحى بى بهره است.