«مَثَلُ ما یُنْفِقُونَ فى هذِهِ الْحَیاةِ الدُّنْیا» بعضى از مفسّران معتقدند که در این قسمت از آیه شریفه براى روشن شدن معناى آن، کلمه «نیّت» یا «انگیزه» مقدّر است. آنگاه معناى آیه این چنین مى شود که: انگیزه چنین انفاق هایى همانند آن باد سوزان است. به عبارت دیگر، همان گونه که باد سوزان زراعت را نابود مى سازد، این گونه انگیزه ها نیز انفاق ها را باطل و بى ثمر مى کند.
«کَمَثَلِ ریح فیها صِرٌّ اَصابَتْ حَرْثَ قَوْم ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ فَاَهْلَکَتْهُ» کلمه «صرّ» در لغت عرب به معناى باد سرد خشک مى باشد (ریحٌ شَدیدُ الْبَرْد) و گاهى هم به باد پر سر و صدا (بادى که زوزه مى کشد و فریاد مى کند) معنا شده است (شدید الصوت).
در هر دو صورت منظور از این کلمه، باد شدیدى است که گاهى جنگلهاى بزرگى را به آتش مى کشاند. همان گونه که در بعضى از خبرها شنیده مى شود که عامل این نوع آتش سوزى ها گاهى صاعقه و رعد و برق آسمانى است; گاهى طوفانهاى شدیدى است که بر اثر آن درختان خشکى ـ که انرژى در آن ذخیره شده است ـ به هم برخورده، تولید جرقه اى مى نمایند و این جرقه به یک محلّ مستعد براى آتش سوزى برخورد مى کند و آتش سوزى رخ مى دهد. بنابراین، مثَل انفاق کفّار، مانند زراعتى است که باد شدیدى به آن برخورد مى کند و آن را سیاه و نابود مى سازد.
«وَ ما ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَلکِنْ اَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ» این کفّار خود به خویشتن ستم کرده اند; چه این که در انفاق هاى خود انگیزه ها و نیّات ظالمانه اى داشته اند و خداوند هیچ گونه ظلمى به آنها روا نداشته است.
همان گونه که اگر کشاورزى در محلّى کشت کند و مى داند زراعتش در مسیر بادهاى سرد خشک است و در این هنگام اگر بادى بوزد و تمام زراعتش را نابود کند، بدیهى است که این کشاورز، خود بر خویشتن ستم کرده است.
