از این رو، نه تنها پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) در آن مسجد نماز نخواند و آن را افتتاح نکرد، بلکه دستور به آتش کشیدن آن را صادر کرد; و پس از آن که مسلمانان آن را به آتش کشیدند، پیامبر(صلى الله علیه وآله)دستور فرمودند تا دیوارهاى آن را خراب کنند و زمین آن را براى انبوه سازى زباله مهیّا سازند.
«اَفَمَنْ اَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلى تَقْوى مِنَ اللّهِ وَ رِضْوان خَیْرٌ اَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلى شَفا جُرُف هار»; یا رسول اللّه! آیا مسجد قبایى که بنیان و شالوده آن بر تقواى الهى و خشنودى و رضایت حضرت حق، نهاده شده بهتر است، یا مسجد ضرارى
که شالوده آن بر «شَفا جُرُف هار» بنا شده و در نتیجه در آتش جهنّم
سقوط خواهد کرد؟
شَفا: به معنى لبه هر چیزى است و عرب لب هاى انسان را بدین جهت «شَفَه» مى گوید که در لبه دهان قرار گرفته است.
جُرُفْ: کناره هر چیزى را جُرُف مى گویند و از این رو، کناره رودخانه را - که به آب منتهى مى شود - جرف نامیده اند.
هار: به چیزى که در حال سقوط است، هار گویند. آب رودخانه کناره هاى رودخانه را از درون خالى مى کند. این لبه از بیرون سالم و بى خطر جلوه مى کند، به گونه اى که اگر انسانى ناآگاهانه پایش را بر روى این لبه قرار دهد ناگهان لبه رودخانه که از درون تهى گردیده است فرو مى ریزد و آن انسان بى خبر را به داخل رودخانه و قعر آبها کشانده، او را غرق مى کند.
خداوند متعال در این آیه شریفه، بناى مسجد ضرار را به ساختن چیزى بر روى لبه چنین رودخانه اى تشبیه کرده است; آن هم نه در جایى که مُشرِف به رودخانه باشد که اگر آشناى به شنا باشد نجات یابد، بلکه در جایى که مشرف بر جهنّم است. و روشن است که در چنین جایى سقوط همان است و نابودى همان، و احتمال نجات کاملاً منتفى است.
آیا آدم عاقل راضى است در چنین مسجدِ سست بنیانى با این همه خطر
حاضر شود؟!
آرى; مسجدى که بر اساس تقوى و رضایت الهى ساخته شده است آن قدر مستحکم، قابل اطمینان و مایه نجات است; امّا مسجدى که براى تفرقه، کفر، شرک و پایگاه دشمن بنا نهاده شود چنان سست، خطرناک و مایه هلاکت است که بنابر آیه قرآن موجب سقوط انسان در آتش جهنّم مى شود!
آیا تعبیرى جالب تر و مثالى رساتر از این براى سرچشمه هاى شرک و نفاق مى توان یافت؟!
