ماه رمضان، ماه عبادت و خودسازى، ماه ترک معصیت و انجام اطاعت است.
براى تحقّق این مهم، هم تعلیم لازم است و هم تربیت. «قرآن» انسان را تعلیم مى دهد و «روزه» انسان را تربیت مى کند. تنها با این دو است که رسیدن به کمال ممکن مى گردد. در حقیقت «قرآن» بدون فریضه «روزه» آموزش ناتمام و بدون پرورش است و رمضان و «روزه» بدون «قرآن» تربیت فاقد دانش و آگاهى است. بنابراین، یک مسلمان باید با روزه گرفتن، رمضان را احیا و خود را تربیت کند ونیز با نزدیکى به قرآن و مأنوس شدن با آن، هدایت شود چرا که قرآن هم هدایت است، هم بیّنات و هم فرقان «... هُدىً لِلنّاسِ و بیّنات مِنَ الهُدى وَ الفُرقانِ...» چنین قرآنى در ماه رمضان فرود آمد و روزه نیز در این ماه واجب گشت. به همین جهت، باید به این دو هدیه الهى توجّه خاص شود.