آیه محل بحث، یکى از سه آیه اى است که مسأله رستاخیز را به حیات مجدّد گیاهان تشبیه کرده است. «هُوَ الَّذى یُرْسِلُ الرِّیاحَ...» خداوند کسى است که بادها را به عنوان بشارت دهنده، پیش از باران مى فرستد تا به وسیله بادها آسمانها را آماده بارش کند.

«حَتّى اِذا اَقَلَّت سَحاباً ثِقالا...» بادها تا آنجا ادامه مى یابد که ابرهاى سنگین وزن را جمع مى کند.(1)

خداوند ابرهاى باران زا را به وسیله آن بادها به سوى شهرهاى مرده به حرکت درمى آورد و سپس از این ابرهاى سنگین وزن، باران بر شهرهاى مرده مى بارد و بدین وسیله زمین مرده زنده مى گردد.

«فَاَخْرَجْنا بِهِ مِنْ کُلِّ الَّثمَراتِ...» خداوند با بارش باران بر سرزمین هاى مرده، انواع میوه ها را مى رویاند.

«کَذلِکَ نُخْرِجُ الْمَوْتى لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ» خداوند مردگان را در روز قیامت همانند سرزمینهاى مرده، زنده مى گرداند. در پایان آیه، خداوند فلسفه مثل را، تذکّر و بیدارى انسانها مى شناسد و مى فرماید: «ما این مثلها را مى زنیم، شاید باعث تذکّر، تفکّر و بیدارى شما شود».

1- قرآن مجید، در 1400 سال پیش، این راز علمى را بیان کرد که ابرها بر دو گونه هستند: باران زا و معمولى; و ابرهاى باران زا سنگین تر از معمولى هستند.