همان گونه که گذشت این آیه شریفه پاسخ به سؤال مقدّرى است که ممکن است بعد از توجّه به آیه گذشته مطرح شود که: اگر آب باران یکى است و زمین ها هم یکسان، و همه زمین ها از آب باران استفاده مى کنند، پس چرا در بعضى از زمین ها گل و گیاه و میوه مى روید و در بعضى دیگر خار و خاشاک پدید مى آید؟ اگر باران وحى الهى بر همه دلها و قلبها یکسان مى بارد و همه قلبها در مسیر باران رحمت الهى هستند; پس چگونه بعضى از قلبها هدایت و مصداق «بلد طیّب» مى گردند و بعضى از دلها گمراه و مصداق «بلد خبث» قرار مى گیرند؟
آیه شریفه در صدد پاسخ به این پرسش برآمده، مى فرماید: «وَ الْبَلَدُ الطَّیِّبُ یَخْرُجُ نَباتُهُ بِاِذْنِ رَبِّهِ» سرزمین پاکیزه و شیرین; بستر مناسب و لایق، به فرمان پروردگار، گیاهان مناسب و خوبى را مى رویاند. دلهاى پاک و قلبهاى آماده انسانها نیز بر اثر وحى الهى، میوه هاى شیرین اخلاص و صفا را پرورش مى دهند.
«وَالَّذى خَبُثَ لایَخْرُجُ اِلاّ نَکِداً» ولى سرزمین خشکیده و شوره زار; خاکهاى نالایق و غیر مستعد، جز گیاهان هرزه و بى ارزش، محصولى ندارد!
«نکد» در لغت عرب به معناى انسان بخیل و خسیس است; همان انسانى که در اصطلاح، مى گویند «نم پس نمى دهد!» این نوع گیاهان را ـ که در شوره زار مى روید ـ «نکد» نامیده اند; زیرا همان گونه که انسان بخیل به کسى خیر و فایده اى نمى بخشد، این نوع سرزمین ها نیز بى خاصیّت و فاقد ارزشند.
«کَذلِکَ نُصَرِّفُ الآیاتِ لِقَوْم یَشْکُرُونَ» آیات قرآن را با عبارات گوناگون حتّى با مثلهاى بسیار ساده براى مردم بیان مى کنیم تا با استفاده از آن، مردمى سپاسگزار باشند. بنابراین، نه بر باران رحمت الهى اشکال وارد است و نه بر وحى آسمانى; چه این که این دو رحمت الهى به گونه مساوى، زمین ها و دلها را فرا مى گیرند، بلکه اگر اشکالى وجود دارد از خود زمین و دل است; زیرا بعضى از زمینها استعداد پرورش گیاه را ندارند و محصول آنها خار است. به همین گونه، قلب بعضى از انسانها استعداد هدایت شدن را ندارند و خود را بى نیاز از وحى مى پندارند.
