علّت این که ما انسانها از این نعمت هاى بزرگ خداوند غافلیم و بر این ظرافتهاى خلقت اندیشه و تفکّر نمى کنیم دو چیز است: اوّل، حجاب کثرت نعمت. فراوانى نعمتها باعث مى شود که هیچ نعمتى به چشم انسان نیاید و به آن نیندیشد. امّا اگر به عنوان مثال همین پشه ـ که همگان آن را موجود بى ارزش و مزاحمى مى دانند ـ به تعدادى کم و اندک وجود مى داشت و به دست دانشمندان مى افتاد، آن وقت آن را موجودى ارزشمند و شایسته مطالعات علمى مى شناختند. دوّم، حجاب عادت. مثلا چشم یکى از نشانه هاى بزرگ خلقت و آفرینش است; امّا هرگز به آن نمى اندیشیم! یا گوش انسان گیرنده قوى و ظریف و عجیبى است; ولى چون به وجود آنها و استفاده از آن عادت کرده ایم قدر و ارزش آنها را نمى دانیم. در حالى که اگر دقّت کنیم نه تنها این اعضا، بلکه همه چیز این عالم عجیب است و همه، اسرار توحید و دلایل عظمت خدا را بیان مى کنند.