پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) در مورد رشد و افزایش مال انفاق شده، سخنى زیبا و پربار بیان فرموده اند: «ما تَصَدَّقَ اَحَدٌ بِصَدَقَة مِنْ طَیِّب ـ وَ لا یَقْبَلُ اللّهُ اِلاّ الطَّیِّب ـ اِلاّ اَخَذَهَا اللّهُ الرَّحْمنُ بِیَمینِه وَ اَنْ کانَتْ تَمرةً فَتَرْبُوا فى کَفِّ الرَّحْمانِ حَتّى تَکُونَ اَعْظَم مِنَ الجَبَلِ» هر کس صدقه و انفاق و کمکى از مال حلال بنماید ـ البتّه خداوند جز مال حلال و پاکیزه را نمى پذیرد ـ خداوند رحمان با دست راستش آن را مى گیرد، اگرچه یک دانه خرما باشد; سپس آن مال انفاق شده در دست خداوند رشد و نموّ مى کند و به قدرى بزرگ مى شود که از یک کوه بیشتر مى شود.
در این روایت چند نکته مهم و قابل توجّه دیده مى شود:
اوّل ـ در روایت گفته شده است که خداوند با دست راست مال انفاق شده را مى گیرد. این گفته پرسشى را در ذهن مطرح مى سازد که مگر خداوند جسم است که عضو و اندام داشته باشد؟
بدیهى است که خداوند وجود مادّى و جسم نیست و این تعبیر «دست راست خداوند» کنایه از قدرت کامل خداوند است. زیرا در بدن انسان، دست راست قوى تر و صمیمى تر است. بنابراین، مفهوم عبارت این است که: خداوند با قدرت کامل توأمم با احترام، مال انفاق شده را مى گیرد.
دوّم ـ آنچه در اسلام اهمّیّت دارد، کیفیّت و انگیزه عمل است نه کمیّت و ظاهر آن. بنابراین اگر تنها یک دانه خرماى حلال بدون منّت و آزار به نیازمندى داده شود، در پیشگاه خداوند ارزشمندتر از انبوهى خرماى غیرحلال و یا همراه با منّت و آزار است.
سوّم ـ برابر این روایت مال انفاق شده، رشد و نموّ مى کند و هفت صد برابر یا بیشتر مى شود. بنابراین حدیث، مال انفاق شده، نزد خدا مى ماند و رشد مى کند و در قیامت به صاحبش، شخص انفاق کننده، بازگردانده مى شود و سبب نجات و رستگارى وى مى گردد.
