علت اين كه در احادیث «دوازده خلیفه» از اسامی آنها سؤال نشده و پیامبر(ص) اسامی آنها را بیان نفرموده اند، احتمال دارد دست مخالفين اهل بيت(ع) بر اين احاديث دراز شده و نگذاشته است كه اسامى آنها به طور صريح به گوش مردم برسد، گرچه با جمع بين اين احاديث و «احاديث غدير» و «ثقلين» مى توان پى برد كه اين دوازده خليفه از اهل بيت پيامبرند که اولين آنها على بن ابى طالب(ع) است؛ البته مطابق برخی نقلها اسامى آنها از ناحيه پيامبر(ص) ذكر شده است.

می دانیم که ماه رمضان و ليلة القدر تا روز قيامت استمرار دارد؛ از طرفی بر اساس سوره «قدر» ملائكه و روح در هر شب قدر بر زمين فرود مى آيند، بنابراین بعد از رسول خدا(ص) در هر زمان بايد امامى كامل و معصوم وجود داشته باشد تا محل نزول ملائكه و روح گردد. لذا پیامبر(ص) فرمودند: «به ليلة القدر ايمان آوريد؛ زيرا براى على بن ابى طالب و يازده فرزند بعد از اوست».

در «شواهد التنزيل» آمده است: «رسول خدا(ص) فرمود: صديقان سه نفرند: حبيب نجار، حزقيل و على بن ابى طالب(ع) که سومين نفر آنها و از همه آنان افضل و برتر است). اين حديث در كتاب «فضائل» احمد حنبل، و «معرفة الصّحابه» ابونعيم، و «مناقب» ابن مغازلى نيز آمده است.

کتاب نهج البلاغه مجموعه اى از خطبه‌ها، نامه ها و حکمت‌ های گهربار امام امیرالمومنین على بن ابى طالب (علیه السلام) است که توسط ابوالحسن محمد بن حسین بن موسى (359 ـ 406 ق) معروف به سید رضى گردآورى و تنظیم شده است. او این کتاب را به عنوان بر گزیده اى از کلمات گران سنگ آن حضرت از میان هزاران سخن ایشان تدوین نموده است.

این کتاب تالیف تقى الدین ابو محمد (ابو العباس) احمد بن على بن عبد القادر بن محمد بن ابراهیم مقریزى شافعى مصرى (766 ـ 845ق) از مورخان بر جسته اهل سنت مى باشد که یکى از مهم ترین منابع تاریخ اسلام و سیره نبوى به شمار مى رود. نام اصلى و کامل آن عبارت است از «إمتاع الأسماع بما للنبى من الأحوال والأموال والحفدة والمتاع» است. مقریزى از روایات موجود در منابع معتبر و صحیح اهل سنت بهره برده و در نقل مطالب تاریخى و سیره نبوى به ترتیب از احادیثى آغاز کرده که سند معتبرى داشته و سپس به احایث ضعیف پرداخته است. او حتى به جرح و تعدیل راویان احادیث نیز پرداخته و بسیارى از احادیث را ارزش گذارى کرده است. او برخى از ابعاد شخصیتى على بن ابى طالب(ع) را نقل کرده و به بحث گذاشته است و در غالب موارد به نفع عقاید شیعه و تایید آن سخن گفته است.

امام حسين(ع) در رواياتي از ولادت حضرت مهدی(عج) خبر داده است؛ از جمله در حديثي می فرمایند: «از ما دوازده مهدى است كه اول آنها على بن ابى طالب(ع) و آخر آنها نهمين از فرزندانم مى باشد و اوست امام قائم به حق كه خداوند زمين را به واسطه او بعد از هلاكتش زنده خواهد گردانيد».

در روایتی از عایشه نقل شده که پیامبر(ص) عمر را امیرالمؤمنین نامید. این روایت از جعلیّات ابو حمزه است و بر خلاف نقل هایى است که علماى اهل سنت در این رابطه دارند؛ از جمله: سیوطى مى نویسد: لبید بن ربیعه و عدىّ بن حاتم او را امیرالمؤمنین نامیدند. طبرى از حسّان کوفى نقل کرده: خود عمر خود را امیر مؤمنان دانست، پس امیرالمؤمنین نامیده شد. ابن خلدون نوشته: به طور اتّفاقى برخى صحابه به عمر گفتند: اى امیرالمؤمنین! پس مردم آن را پسندیدند.

او سوار بر مرکب مى شد و در روستاهاى شام مى چرخید و هرگاه وارد روستایى مى شد، مردم آن جا را جمع مى کرد و مى گفت: اى مردم! على بن ابى طالب، مردى منافق بود. او قصد داشت در شب عقبه، پیامبر خدا را از مرکبش سرنگون کند. او را لعن کنید. مردم آن روستا نیز على(ع) را لعن مى کردند. سپس، وى به روستایى دیگر مى رفت و همین کار را انجام مى داد.

چون با عثمان بیعت شد، مقداد مى گفت: به خدا سوگند، ندیدم که با اهل بیت پیامبرى پس از او چنین کنند که با این خاندان کردند. به خدا سوگند، من آنها را به خاطر محبّتم به پیامبر خدا(ص)، دوست دارم.  قریش، خود را به سبب وابستگى به آنها، از سایر مردم، برتر دیدند و با این حال، همگى بر بیرون کشیدن قدرت پیامبر(ص) از دست اینان، اتّفاق کردند. به خدا سوگند، اگر من یاورانى علیه قریش داشتم، همچون روز بدر و اُحد با آنان مى جنگیدم.

خداوند در آيه 4 سوره «تحريم» مي‌ فرمايد: «اگر بر ضد او دست به دست هم دهيد [كارى از پيش نخواهيد برد] زيرا خداوند ياور اوست و همچنين جبرئيل و مؤمنان صالح و فرشتگان بعد از آنان پشتيبان اويند». در روايات متعدد «صالح المؤمنين» به امام على(ع) تفسير شده است. حاكم حسكانى، سيوطى، برسويى، عسقلانى، ابن حجر و .... در كتابهايشان چندين حديث آورده اند كه مراد از «صالح المومنين» علي(ع) است.