اين حديث نصّ در خلافت دارد؛ در حالی که اغلب اهل سنّت وجود نصّ را درباره جانشین پيامبر(ص) انكار مى ‏كنند! اگر این حدیث وجود داشت، ابوبکر و عمر در سقیفه به آن احتجاج می کردند. این حدیث طبق نظر بسیاری از علمای اهل سنّت ضعیف است و برجسته ترین صحابه به آن عمل نکردند؛ لذا نمی تواند با روایات صحیحی از پیامبر(ص) که به پیروی از علی(ع) سفارش کرده، مقابله کند. اطلاق این حدیث مقتضی عصمت آن دو است! در حالی که آنها به خیلی از امور آگاه نبودند و کسی به عصمتشان قائل نیست. این حدیث را گروه بکریه جعل کرده اند.

این حدیث نزد خود اهل سنّت هم به شدّت ضعیف است. «طبرانى» آن را در «اوسط» با سندى روایت کرده است که هیثمى درباره آن می گوید: در سند حدیث، «اسماعیل بن یحیى تیمى» است و او مردى دروغگوست. هیثمى همین حدیث را در «مجمع الزوائد» با سند دیگرى از طبرانى روایت کرده و می گوید: یکى از راویان این حدیث بقیّة بن الولید است و او مردى ضعیف و حیله‏ گر است.
 

ابن عساكر در تاريخ خود، از على بن محمّد از پدرش روایتی با این مضمون نقل می کند و بعد می نویسد: «اين حديث مُنْكَر و خلاف واقع است، و سند آن را متّصلِ به حسين(ع) نمى دانم». آری اين حديث، دروغى خالص است و راوی آن دروغگو است، و كتابى از احاديث جعلى در فضايل معاويه نگاشته است.

این روایات از مشهورترین روایات جعلى است که در هیچیک از کتابهاى مشهور و معتبر حدیثی وجود ندارد و از دروغهایى است که به بداهت عقل، بطلان آن معلوم است. گذشته از این، روایات صحیحى از پیامبر(ص) نقل شده است که مضمون آنها با محتواى این روایات در تعارض است.

ابن عساكر در تاريخ خود، روایتی با این مضمون نقل می کند و بعد می نویسد: «این حدیث ناشناخته بوده و معنایش درست نیست و ابوطاهر فردى بسیار دروغگو بوده و عبد الجلیل، مجهول است». هدف از این جعل، توجیه دفن ابوبکر در حجره و خانه پیامبر(ص) بدون مجوز شرعی است؛ زیرا اگر این حجره بعد از وفات، در ملک آن حضرت باقى ماند، پس براى دفن خلیفه، رضایت وارثان پیامبر(ص) شرط است و اگر به فتوای ابوبکر صدقه است، پس باید براى این کار از جامعه اسلامى اجازه گرفت، درحالیکه هیچکس این کار را نکرد.

هیچ یک از صحاح و مسانید اهل سنت ازدواج امّ کلثوم با عمر را ذکر نکرده اند. تنها برخی از منابع تاریخی و روایی اهل سنّت، این را مطرح نموده اند که براساس مبانی رجالی اهل سنّت، تمام راویان این روایت ضعیفند، و به لحاظ دلالت و معنی نیز دچار تعارض، چندگانگی و تشویش در نقل می باشد. اما دانشمندان شیعه، برخی این تزویج را به شدّت انکار نموده اند، و برخی معتقدند که اُمّ کلثوم دختر ابوبکر و ربیبه علی(ع) بوده و دیدگاه دیگر این است که این ازدواج صورت گرفت؛ ولی از روی تهدید و اکراه.

اين حديث، دروغى بيش نيست كه سند و متنش باطل است و ما فقط به بررسى دو راوى بسنده مى‏ نماييم تا روشن شود كه چگونه اين دو فرد دروغگو به جعل اين حديث پرداخته‏ اند؛ 1- سعيد بن عنبسه رازى: ‏رجالیون یا او را نمی شناسند و یا در مورد او مى‏ گويند: او بسيار دروغگو است. 2- هيثم بن عَدى‏: همه رجال شناسان اهل تسنّن درباره هيثم بن عدى اتفاق نظر دارند كه بسيار دروغگو بود.

ابن جوزى پرده از روی اين احاديث جعلی که برخى از علماى اهل تسنّن در فضل ابوبكر بدان استدلال كرده‏ اند، برمى‏ دارد و مى ‏گويد: پيوسته مى‏ شنوم كه مردم عوام از پیامبر(ص)‏ نقل مى‏ كنند كه حضرتش فرمود: «خداوند چيزى در سينه‏ ام نريخت، جز آن كه آن را در سينه ابوبكر ريختم» و یا «هر گاه مشتاق بهشت مى‏ شوم موى سفيد ابوبكر را مى ‏بوسم» و ...او می گويد: ما اين مطالب را نه در احاديث صحيح، و حتی در احاديث جعلى و ساختگى نيافتيم.

در فضيلت عمر احادیثی جعل شده، همانند این سخن، که پیامبر(ص)‏ فرمود: «اگر من در ميان شما مبعوث نمى‏ شدم به يقين عمر مبعوث مى ‏شد». ابن جوزى در رابطه با این حدیث می نویسد: در سلسله آنها افرادی چون زكريّا بن يحيى قرار دارد که از بزرگ‏ترين دروغ‏گويان می باشد.

ابن عساكر حدیث مرفوعی را از انس بن مالك نقل کرده که: هر كس دوست دارد به ابراهيم(ع) در رفاقتش نگاه كند پس به بخشندگی ابوبكر بنگرد، و هر كه دوست دارد به نوح در نيرومندى اش نگاه كند پس به شجاعت عمر بن خطّاب بنگرد. ابن عساکر می گوید: اين حديث، غريب و نامأنوس است و در سند آن افرادی ناشناخته وجود دارند، پس اين حديث به جعلى بودن نزديكتر است تا به ضعيف بودن.