آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

دقت در این آیات نشان می دهد که این تعابیر مربوط به «ترک اولی» هایی هستند که از سوی پیامبرانی چون داود(ع)، سلیمان(ع) و نوح(ع) سر زده است که به هیچ وچه به معنای معصیت نیست. ترک اولی داود(ع) این بود که در قضاوت بین دو شخص عجله کرد و با شنیدن صحبت های یک طرف دعوا، اقدام به صدور حکم کرد. ترک اولی داود(ع) نیز آن بود که بدون اینکه «إن شاء الله» بگوید، با خود اندیشید که حتما صاحب فرزندانی برومند برای نیل به اهدافش خواهد شد. درباره نوح(ع) هم باید گفت ترک اولی از این جهت راجع به آن حضرت مصداق می یابد که هنگام درگرفتن طوفان، بدون اطلاع از باورهای کفرآمیز فرزند خود، از خداوند متعال طلب نجات او را کرد. دستور الهی به استغفار پیامبر اسلام نیز نوعی درس و سرمشق برای همه مسلمانان و مومنان جهت اجتناب از غرور و ایمان به وعده های الهی و موارد دیگر بوده و هیچ منافاتی با موضوع عصمت انبیاء ندارد.

اینکه در تورات گناه حضرت داود(ع) خیانت به یکی از سرداران سپاهش بیان شده که او را به کام مرگ فرستاده تا همسرش را برباید و با او مرتکب فحشا شود، ادعایی است خرافه ای و سست که با مقام انبیاء و اوصاف ذکر شده در قرآن برای آن حضرت تناقض دارد. به خصوص اینکه بنابر روایت تورات، داود(ع) خودش متوجه زشتی چنین عملی نشد بلکه بعداز تذکر یکی از مشاورانش پی برده که چه کار غیراخلاقی ای را مرتکب شده و تازه بعد از این تذکر بوده که توبه کرده است! چنین انتسابی حتی با ادعای خود یهود در معرفی داود(ع) به عنوان پادشاهی عادل - و نه پیامبری از انبیای الهی - نیز منافات دارد. زیرا مرتکب چنین عملی در همه فرهنگ ها و عرف های اخلاقی، انسانی پست و بی ارزش بوده و سزاوار هیچ ستایش و بزرگداشتی نیست. قرآن مجید استغفار حضرت داود(ع) را مربوط به عجله او در داوری بین دو طرف یک دعوا معرفی می کند. امری که حرام و ناقض عصمت نیست و صرفا یک ترک اولی بوده. در روایت اهل بیت(ع) نیز با تایید این روایت قرآنی از علت استغفار، نسبت فحشا به آن حضرت شدیدا تکذیب شده است.

«بيت المقدس» در حدود هزار سال قبل از ميلاد بنا شده است. در زمان حضرت داود(ع) بيمارى وبا يا بيمارى ديگرى منطقه را آلوده كرد. به دستور حضرت، مردم بيرون شهر رفتند و دعا كردند و بيمارى برطرف شد. به امر داود(ع) آن محل را معبد و مسجد ناميدند و چون از شهر دور بود مسجدالاقصى ناميدند.

موضوع تعدد همسران پیامبر اکرم(ص) مسأله ای جدید در میان انبیای الهی نیست بلکه حضرت داوود(ع) نیز دارای همسران متعددی بوده است. حال چگونه یهودیان در این جهت به پیامبر اسلام(ص) خرده می گیرند. از این رو در «شموئیل» آمده است: «میشل، دختر دوم شائول، اولین عیال داوود(ع) بود. در دورانی که داوود(ع) مغضوب بود این زن از او گرفته شد و از آن به بعد با چندین زن یکی پس از دیگری ازدواج کرد، ولی با این حال همیشه خواستار پس گرفتن زن اوّل خود بود. و ...».

امام علي(ع) در خطبه 160 «نهج البلاغه»، به سراغ زندگی زاهدانه حضرت داوود(ع) می رود و می فرماید: «او با دست خود از لیف خرما زنبیل می بافت و به دوستانش می گفت چه کسی اینها را برای من می فروشد؟ و از بهای آن نان جویی تهیه می کرد و میل می نمود». در واقع این کلام امام(ع) دلیل روشنی بر زندگی زاهدانه حضرت داوود(ع) می باشد؛ چرا که او در عین نبوت از پادشاهان بزرگ بنی اسرائیل بود و حکومتی قوی و گسترده داشت با این حال در دوران حکومت و سلطنت خود از بیت المال استفاده نمی کرد؛ و بسیار زاهدانه زندگی می کرد.

در «تورات» آمده: سليمان از زنى كه داود او را از شوهرش غصب كرده و براى كشته شدنش توطئه كرده بود به دنيا آمد! اما قرآن ساحت این پيامبر را از زشتي ها پيراسته نموده، می فرماید: «و داود بنده ما را كه داراى امكانات چندى بود به ياد آور؛ آرى او بسيار بازگشت كننده [به سوى خدا] بود. ما كوه ها را با او مسخّر ساختيم كه شامگاهان و بامدادان خداوند را نيايش مى كردند. و پرندگان را از هر سو [بر او] گرد آورديم و همگى به سوى او بازگشت كننده بودند».

دو برادر که در مالکیت و چگونگی تقسیم اموال شان با همدیگر اختلاف داشتند نزد داود(ع) رسیدند و یکی از آنها لب به شکایت و طرح دعوی گشود. داود بلافاصله پس از شنیدن سخن یکی از دو طرف دعوا، برادر دیگر را ملامت کرد و ستمکارش خواند اما بلافاصله متوجه شد که نباید عجله می کرد و نباید قبل از شنیدن توضیحات طرف دیگر، او را محکوم می نمود. چون همین مقدار عجله شایسته مقام قضاوت پیامبری چون او نبود، بلافاصله به سجده افتاد و از خداوند طلب مغفرت کرد.

تورات با عباراتی بسیار سخیف داوود(ع) را انسانی جنایت کار معرفی نموده و به ایشان زنای محصنه را نسبت می دهد؛ و حال آنکه اگر ما داوود را پيامبر خدا بدانيم، منافات اين اعمال با مقام نبوّت نياز به كوچك ترين بحث و گفتگويى ندارد؛ بلكه برخی اعمال آنقدر جنايت كارانه است كه از يك فردى عادى هم عجيب به نظر مى رسد و در خور مجازات است. و حتی اگر او را تنها پادشاه بدانيم، باز هم ابداً قابل قبول نيست؛ زيرا او يك پادشاه عادى نبوده بلکه مقام معنوى او مورد توجه خداوند و سلطنتش مشمول عنايت ويژه پروردگار بوده است.

بنابر آنچه از آیات قرآن بر می آید، خداوند به حضرت داود(ع) مواهب بسیار مادی و معنوی عنایت کرده بود که بعضی از آنها عبارتند از: مقام نبوت، علم وافر، آگاهی از زبان پرندگان، معجزات مختلف، صوت و آهنگ بسیار زیبا، قدرت بر قضاوت عادلانه، هم آوایی کوهها و پرندگان با داود(ع) به هنگام ذکر و تسبیح الهی و نرم شدن آهن در دستان او.

«تورات»، داستان دروغی را به حضرت داود(ع) نسبت می دهد که: داود عاشق همسر اوریّا مى شود! داود اوریّا را به منطقه جنگی می فرستد، تا کشته شود، سپس داود همسر اوریّا را به ازدواج خود درمى آورد!!! در روایات اسلامى، این داستان زشت «تورات» تکذیب شده است. امام رضا(ع) می فرماید: «بعد از آن که اوریّا بر حسب تصادف در یکى از جنگها کشته شد، داود همسراو را به عقد خود درآورد، تا سنّت بیوه ماندن زنان را برچیند». یعنی مسأله «اوریّا» یک ریشه واقعى ساده اى داشته، که داود به عنوان یک رسالت الهى آن را انجام داد.