با توجه به اینکه قرآن ماجرای کشته شدن جالوت به دست حضرت داود نوجوان را با عظمت و مهم معرفی می کند نتیجه می گیریم که سن بیشتر موضوعیتی در برتری اعمال ندارد و این شبهه از اساس باطل است و ملاکات قرآنی عواملی چون مجاهدت و سبقت در ایمان و هجرت است. ضمن اینکه عقل و عرف هم رشادت نوجوانان را بر رشادتهای افراد کبیر برتری می دهد؛ چون امری خارق العاده و کم یاب است. 

همچنین در سراسر متون تاریخی بجز ترس و فرار، مطلبی دال بر وجود رشادتی خاص برای خلفا نمی یابیم و از سوی دیگر وجود فداکاریهای امام علی(ع) در مقاطع حساس صدر اسلام مانند لیله المبیت، جنگهای خندق، خیبر، احد و... امری کتمان ناپذیر و مورد گواه قرآن و تاریخ است.  

خداوند اصالتا کعبه را مبارک و مرکز هدایت قرار داده و اینکه زمانی بتخانه شده باشد، ماهیت آن تغییر نمی یابد. اگر ماهیت آن تغییر می کرد، هرگز سزاوار نبود که خداوند کعبه را از دست لشگر فیل نجات دهد، یا اینکه باوجود بتها، حدود شش سال قبل از فتح مکه آن را قبله مسلمین قرار دهد! بنابراین با توجه به اینکه خدا به مریم اجازه نداد در مسجد الاقصی وضع حمل کند، تولد علی(ع) در کعبه فضیلت خواهد بود.

ضمن اینکه رسول خدا (ص) خود بالاصاله اشرف مخلوقات و سید و افضل و خاتم رسل می باشند که خدا و ملائکه و تمام مومنان عالم از اول تا آخر بر او درود می فرستند: «إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلیماً». امّا با توجه به شرایط زمانی و مکانی هر یک از اولیاء خدا، معجزات، فضائل و کرامات آنها نیز متفاوت خواهد بود، و این امری بدیهی است که هیچ انسان عاقلی در آن مناقشه نمی کند و قرار نیست همه فضائل مختص یک نفر باشد!

 این حدیث از جمله احادیثی است که بسیاری از صحابه مانند: ابو ایوب انصاری، ابو سعید خدری و عبدالله بن عباس، آن را از لسان پیامبر(ص) نقل کرده اند و ابن حجر آن را در شرح صحیح بخارى آورده و آن را صحیح یا حسن می داند.

ابن تیمیه بعد از نقل حدیث من «أحبّ علیّاً فقد أحبّنی... »، مى گوید: «همگى دروغ است».
در جواب از ادعای ابن تیمیه باید گفت: طبرانى در «المعجم الکبیر» از امّ سلمه این حدیث را نقل کرده و هیثمى بعد از نقل این حدیث مى گوید: «و إسناده حسن». حاکم نیشابورى نیز این روایت را از سلمان نقل کرده و بعد از نقل این حدیث آن را صحیح شمرده است.

ابن تیمیه مى گوید: «بسیارى از صحابه و تابعین، بغض على را داشته، او را سب کرده و با او جنگ نموده اند». در پاسخ می توان گفت: اوّلا: چرا او اسم این صحابه و تابعین را نمى برد و فقط بدون دلیل ادعا می کند؟ ثانیاً: اگر بعضی از صحابه هم بغض على(ع) را داشته باشند، این نقص آنان است نه نقصى بر حضرت؛ زیرا پیامبر(ص) در شأن او فرمود: «تو را به جز مؤمن دوست ندارد و جز منافق تو را دشمن نمى دارد»، «هر کس على را اذیت کند مرا اذیت کرده است»، «هر کس على را دشنام دهد مرا دشنام داده است».

سياست بازانِ حرفه اى براى رسيدن به مقصود خود، گاه واضح ترين مسائل را انكار مى كنند يا با توجيهات نادرست از كنار آن مى گذرند، يكى از اين مصداق ها، مسأله برترى بخشيدن بعضى از صحابه بر حضرت على(ع) است؛ در حالي كه روايات شيعه و اهل سنت بر داناتر بودن حضرت على(ع) نسبت به همه صحابه دلالت دارد كه از جمله آنها مي توان به حديث ثقلين، حديثِ معروف «اَقْضَاكُمْ عَلِيٌّ»، حديث «سَلُونِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُوني» و سخن عمر «لَوْلَا عَلِيٌّ لَهَلَكَ عُمَرُ» و ... اشاره كرد.

او سوار بر مرکب مى شد و در روستاهاى شام مى چرخید و هرگاه وارد روستایى مى شد، مردم آن جا را جمع مى کرد و مى گفت: اى مردم! على بن ابى طالب، مردى منافق بود. او قصد داشت در شب عقبه، پیامبر خدا را از مرکبش سرنگون کند. او را لعن کنید. مردم آن روستا نیز على(ع) را لعن مى کردند. سپس، وى به روستایى دیگر مى رفت و همین کار را انجام مى داد.

به امام علی(ع) خبر دادند خداوند به عبدالله ابن عباس پسری داده، حضرت برای تبریک نزد وى رفتند و فرمودند: نامش را چه گذاشته اى؟ ابن عبّاس گفت: روا نیست كه من، پیش از شما، او را نام گذارى كنم. امام نوزاد را على و كنيه اش را ابو الحسن قرار دادند. هنگامى كه معاويه به قدرت رسيد، به ابن عبّاس گفت: حقّ گذاشتن نام و كنيه على را بر فرزندانتان نداريد. من اين فرزندت را ابو محمّد كنيه دادم.

از مروان سؤال شد: چرا علی(ع) را بالاى منابر دشنام مى دهید؟ گفت: «چون حکومت، جز از این راه براى ما برقرار نمى ماند».

روایت «اقضاکم علی» در منابع مهم اهل سنت مثل صحیح بخاری و مسند احمد و... که مورد استناد علمای اهل سنت می باشد آورده شده است و پیامبر(ص) بارها به دانایی و مهارت علی(ع) در قضاوت اشاره فرموده اند. علاوه بر ایشان، صحابه و حتی عمربن خطّاب بارها به علم و قضاوت حضرت على(ع) اعتراف داشته اند.