«محمد بن ابي عمير» از علمای وفادار به اهل بیت بود. او از يونس بن عبدالرحمن افضل و اصلح‌ بود و پس از شهادت حضرت رضا(ع) به خاطر جانبداري از خدا و سعايت دشمنان و دانستن نام شيعيان به زندان افتاد و تحت شكنجه قرار گرفت تا اسامي شيعيان را فاش سازد؛ اما زير تازيانه‌ها مقاومت كرد و اسرار خود را حفظ نمود لذا همه اموالش به حكم خليفه ستمگر از او گرفته شد، به خصوص كتاب هاى گرانبهايى كه در حديث تأليف كرده بود، او نزديك به چهل جلد از كتبش را حفظ داشت كه از بازگو شده هاى آن كتب تحت عنوان نوادر ياد مى شود.

بر اساس روایات، سجده كردن بر خوردني ها و پوشيدني ها بخاطر اینکه مسجود دنیاپرستان می باشد جایز نیست. امام صادق(ع) در جواب این سوال فرمودند: «سجود، خضوع براى خداوند عزّوجل است، پس جايز نيست بر مأكول و ملبوس، زيرا فرزندان دنيا و دنياپرستان بنده و عبيد مأكول و ملبوسند [گويا بر آنها سجده مي كنند] و سجده كننده براى خدا، جايز نيست پيشانى خود را در سجده بر جاى سجده دنياپرستانى گذارد كه دنيا فريبشان داده است و سجده بر زمين افضل است؛ زيرا نشان دهنده تواضع و خضوع بيشتر براى خداوند است».

امام سجاد(ع) مورد مدح و ستايش معاصرينش بوده، از جمله عبدالله بن عباس با جلالت شأن و سنّ بالا ايشان را تجليل مى نمود، زهرى مي گويد: «من از بنى هاشم کسى را مثل على بن الحسين(ع) نديدم و کسى را فقيه تر از او نيافتم و در مدینه افضل از او درک نکردم و على بن الحسین برتر اهل زمان خود بود». سعيد بن مسيّب مي گويد: «من کسى را افضل از على بن الحسین ندیدم هم چنین زید بن اسلم میگوید: «من در بین مسلمین با کسى مثل او مجالست ننمودم».
 

امام صادق(ع) شخصیتى ممتاز نزد عموم مسلمانان هم عصر خود بود. ابوحنيفه مى گفت: اگر آن دو سالى که از علوم امام صادق(ع) بهره برده ام نبود، هلاک شده بودم. مالک بن انس گفته: هرگز افضل از جعفر بن محمد در علم و عبادت و ورع چشمى نديده و گوشى نشنيده و به قلب بشرى خطور نکرده. منصور داونيقى می گفت: همانا جعفر بن محمّد امروز محدّث ما است.

در «شواهد التنزيل» آمده است: «رسول خدا(ص) فرمود: صديقان سه نفرند: حبيب نجار، حزقيل و على بن ابى طالب(ع) که سومين نفر آنها و از همه آنان افضل و برتر است). اين حديث در كتاب «فضائل» احمد حنبل، و «معرفة الصّحابه» ابونعيم، و «مناقب» ابن مغازلى نيز آمده است.

علاوه بر آیاتی از سوره های اسرا و هود که «سه وقت» را برای برای نمازهای یومیه مشخص کرده اند، در مهم ترین منابع حدیثی اهل سنت نیز گزارش هایی راجع به خوانده شدن نمازها در «سه وقت»، توسط پیامبر و در وضعیت هایی غیر از بیماری، سفر، باران و ... گزارش شده است. فقهای شیعه نیز «افضل» بودن نماز گزاردن در «پنج وقت» را می پذیرند، اما به نظر می آید کمبود وقت و برخی محدودیت های زندگی، توفیق این فضیلت را از انسان می گیرد. در چنین وضعیتی، نماز گزاردن در سه وقت، نماز را کم اهمیت نمی کند.

ابن حزم ادّعا می کند که علم عمر از علم امام علی(ع) بیشتر است. در پاسخ باید گفت: علم امام علی(ع) نه تنها بیشتر از عمر، بلکه بیشتر از تمام صحابه است. و این مطلب را هم پیامبر(ص) فرموده و عایشه، عمر و معاویه به آن اعتراف کردند و هم اینکه امام حسن(ع) و ابن عباس بر آن تأکید نموده اند.

برخى از علماى اهل سنّت، افضلیّت را از شرایط اساسى در امام مى دانند: 1- ابوالحسن اشعرى مى گوید: «امام باید برتر اهل زمان خود باشد و هرگز ـ با وجود افضل در میان مردم ـ امامت مفضول منعقد نمى شود. و اگر قومى با کسى که در درجه پایین تر است، بیعت نمودند او پادشاه مردم است نه امام آنان». 2- نظّام و جاحظ از معتزله معتقدند که امامت، تنها شایسته افضل رعیت است. 3- ابن تیمیه نیز شرط افضل بودن امام را از شرایط اساسى امام مى داند و مى گوید: «متولّى شدنِ مفضول، با وجود افضل ظلم بزرگ است».

  با مراجعه به روایات فریقین پى مى بریم که تأکید فراوانى بر موضوع امامت شخص برتر شده است. به طور مثال روایات متعددی از پیامبر(ص) در منابع اهل سنت به چشم می خورد که در آنها گماشته شدن فردی بر جماعتی که در آن جماعت شخص برتری وجود دارد، خیانت یا فریب دانسته شده است.
احمد بن حنبل به سند خود از ابن عباس روایت کرده که گفت: «هرکس فردى را سرپرست جماعتى قرار دهد در حالى که مى داند در میان آنان کسى وجود دارد که بیشتر مورد رضاى خداوند است، به خدا و رسول او و مؤمنین خیانت کرده است».
 

فخر رازى مى نويسد: «آيه «مباهله» دلالت دارد بر اينکه نفس على(ع) همان نفس محمد(ص) است و اين اقتضاء دارد که در همه جهات با يکديگر مساوى باشند، پس لازم است على(ع) نيز افضل از همه انبياء باشد و آنچه گفتار ما را تأييد مى کند حديث«تشبیه» است که مورد قبول موافق و مخالف است و دلالت دارد که آنچه در انبياى گذشته به صورت پراکنده بوده، در على جمع شده است، و اين نشان مى دهد که على(ع) افضل از همه انبياء بجز پيامبر(ص) است».