آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

منظور از شناخت امام، لزوما رؤیت با چشم و اطلاع از مکان دقیق ایشان نیست، بلکه مراد شناخت خصوصيات امام و مشخص ساختن آنها در یک فرد است. آن گاه به دنبال ايشان رفته و آن حضرت را رهبر خود قرار دهيم. ما امروزه و از پس قرن ها و با استمداد از منابع تاریخی و آموزه های دینی، رسول خدا(ص) و اوصاف ایشان را می شناسیم و با سیر حیات، چگونگی مبعوث شدن، مراحل دعوت و سخنان و احکام و دستورهای ایشان آشناییم و بر اساس همین شناخت و با استدلال های عقلی به رسالت و حقانیت شان ایمان آورده ایم. ما معتقدیم که ائمه اهل بیت(ع) را نیز از همین راه می توانیم بشناسیم. وقتی از منابع تاریخی و احادیث رسول اکرم(ص) به جزئیاتی راجع به شناخت امام زمان(عج) برمی خوریم و مثلا می بینیم که می فرماید که: «مهدی از فرزندان من است اسم او اسم من و کنیه او کنیه من است، از نظر اخلاق و رفتار شبیه ترین مردم به من است»، با توجه به این شواهد می توانیم به وجود چنین امامی با چنین اوصافی علم و ایمان پیدا کنیم.

از ويژگى هاى امام و شباهت او در بسيارى از جهات با پيامبران، چنين نتيجه گرفته مى شود كه «امامان معصوم» بايد از سوى خدا تعيين شوند. به تعبير ديگر نه انتخاب مردم در اين زمينه نقشى دارد و نه اجماع امت يا انتصاب از سوى افراد عادى؛ چرا كه ويژگى هايى در امام معتبر است كه جز خدا از آن آگاه نيست و مهمترين آنها همان مقام عصمت و علم مخصوص است كه امام بدون اين دو بال و پر، قادر بر پرواز در فضاى امامت و پيشوايى خلق نيست.

«اولي الامر» در مكتب اهل بيت(ع) تنها امامان معصوم هستند، و غير آنها را شامل نمى شود؛ چرا كه اطاعت بى قيد و شرط در آيه اولوالامر هم رديف اطاعت خدا و پيامبر(ص) شمرده شده و تنها درباره معصومان تصور مى شود، و اما كسان ديگرى كه اطاعت آنها لازم است همواره محدود به حدود و مقيد به قيودى است. اما علماى اهل سنّت در معنى «اولى الامر» اختلاف زيادى دارند، بعضى آن را به معنى صحابه، بعضى به فرماندهان لشگر و بعضى به خلفاى چهارگانه تفسير كرده اند و هيچ دليلى براى اين تفسيرهاى خود بيان نكرده اند.

مفسران اهل سنّت «اولی الامر» را به معنى صحابه، فرماندهان لشگر، خلفاى چهارگانه، علما، جماعت اهل حل و عقد و حكّام و شاهان تفسير كرده‌اند. آنچه آنها را در تنگنا قرار داده تا تفسيری ارائه دهند كه به يقين هيچ يك از ياران رسول خدا(ص) زمان نزول آيه چنین تفسیری از آن نداشتند، همان پيش داورى هايى است كه مانع مى شود مفهوم آيه را در امامان معصوم جستجو كنند.

در روايات شيعه و اهل سنت، نام امامان دوازده گانه، به همين گونه كه پيروان اهل بيت(ع) معتقدند آمده است؛ و در بعضى ديگر، تنها به نام اولين و آخرين آنها اشاره شده است؛ و در بعضى ديگر، نام امام حسين(ع) هم آمده است.

حديث «ائمه اثنی عشر» را گروهى از صحابه پيامبر(ص) مانند: عبدالله بن مسعود، عبدالله بن عمر، عبدالله بن عمرو بن عاص و ... نقل كرده‌اند. در صحيح مسلم از جابر بن سمره نقل شده كه مى گويد: «از پيامبر(ص) شنيدم كه فرمود: اسلام پيوسته عزيز خواهد بود تا دوازده خليفه بر مسلمانان حكومت كنند، سپس [پيامبر(ص)] سخنى فرمود كه من نفهميدم، پس به پدرم ـ كه در آنجا حاضر بود ـ گفتم: پيامبر(ص) چه فرمود؟ گفت: فرمود: تمام آنها از قريش اند». اين حديث در بسياري از معروف ترين و معتبرترين كتب اهل سنت آمده است.

خلافت از دیدگاه شیعه، ولایتى الهى مانند نبوّت است و خلیفه پیامبر(ص) عهده دار مناصب گوناگونى مثل تبلیغ و تبیین مجملات و... می باشد. نصب خلیفه لطفى از جانب خداست و سپردن این امر به افراد امّت جایز نیست؛ زیرا برای امام شرایطی مثل علم، عصمت، پاکى نفس و... لازم است که فقط خدا از آنها آگاه است نه افراد بشر. ضمن اینکه پیامبر(ص) خطاب به برخی قبائل از لزوم تعیین خلیفه از طرف خدا خبر داده است.

پیامبر(ص) در مناسبت هاى مختلف، در باره رهبرى آینده امّت اسلامی، سخن می گفت و علی(ع) را به عنوان جانشین برگزیده خدا معرفی می کرد، اوج این معرّفى و ابلاغ، در «حَجّة البلاغ» و به تعبیر دیگر «حَجّة الوداع» در «غدیر خم» بوده است و آخرین تدبیر ایشان، درخواست دوات و کاغد، برای املای وصیت مکتوب در مسئله خلافت، جهت جلوگیرى از انحراف امّت بود.

پیامبر(ص) در موضوع رهبرى و خلافت، روش انتصاب را پیش گرفته، نه راه انتخابات مردمى را، مثل نصب جانشین در حدیث یوم الدّار که علی(ع) را به عنوان خلیفه خود تعیین کرد، و نصب امام در روز غدیر که بسیاری از صحابه و تابعین آن را ذکر کرده اند.

دو ديدگاه درباره «امامت» وجود دارد. اهل سنت آن را از فروع دين و اماميه از اصول دين شمرده‌اند. شیعه، امامت را يك منصب الهى می داند كه از سوى خدا تعيين مي‌شود و از شرايط اصلى آن، عصمت است. البته اماميه، مخالفان خود را در اين موضوع كافر نمی داند و تمام فرق اسلامی را مسلمان مى شمرد، هر چند عقيده آنها را در مسأله «امامت» نمى پذيرد.