و من کلام له(علیه السلام)
فى ذم اختلاف العلماء فی الفتیا و فیه یذم اهل الرأى و یکل امر الحکم فی امور الدین للقرآن.
سخنى از آن حضرت در مذمّت اختلاف علما در فتواست، که در آن اهل رأى (و قیاس) را نیز مذمّت مى کند و حکم کردن در مسائل دینى را به قرآن واگذار مى نماید.
1. در مورد سند خطبه مطابق آنچه در «مصادر نهج البلاغه» آمده، این خطبه را «محمّدبن طلحه شافعى» در کتاب «مطالب السئول» (ج 1، ص 141) آورده و تصریح نموده است که «محمّد بن طلحه» گرچه بعد از «سیّدرضى» زیسته، ولى روایت این خطبه با تفاوت هاى مختصرى دلیل بر این است که مصدرى غیر از «نهج البلاغه» در اختیار داشته است، سپس مى افزاید از روایت «قاضى نعمان مصرى» که قبل از «شریف رضى» مى زیسته در «دعائم الاسلام» استفاده مى شود که این خطبه در میان شیعه معروف بوده است، نکته جالب این که از کلام «محمد بن طلحه» به خوبى استفاده مى شود که این کلام جزیى از خطبه سابق است و در واقع هر دو یک خطبه را تشکیل مى دهد و ارتباط بسیار نزدیکى با هم دارند لذا این سؤال پیش مى آید که چرا «سیّدرضى» این دو را از هم جدا کرده است; نویسنده «مصادر نهج البلاغه» در این جا دو احتمال مى دهد: یکى این که ممکن است «رضى» از دو کتاب آن را نقل کرده باشد. دیگر آن که او واقعاً نوشته بوده است: و من هذا الکلام... یعنى این سخن بخشى دیگر از خطبه سابق است; ولى ناسخان «نهج البلاغه» اشتباه کرده و به صورت: و من کلام له(علیه السلام) نوشته اند که ظاهرش کلام مستقل دیگرى است. («مصادر نهج البلاغه»، ج 1، ص 362 با کمى توضیح).
