در کلام بالا حقّ و باطل به دو جادّه تشبیه شده است که گروهى از این و گروهى از آن مى روند، اگر بخواهیم این دو واژه را در یک عبارت کوتاه و روشن تفسیر کنیم باید بگوییم حق همان واقعیّت است و باطل پندارهاى بى اساس و سرابهایى که به صورت آب نمایان مى شود. به این ترتیب ذات پاک خداوند که از هر واقعیّتى روشن تر و بارزتر است، نخستین چیزى است که شایسته نام حقّ است و غیر او به هر مقدار که با او ارتباط دارد حقّ است و به هر اندازه از او بیگانه است باطل است. عالم امکان، به خاطر انتسابش به خدا حقّ است و به خاطر آمیخته بودن با جنبه هاى عدمى، باطل است. تمام راه هایى که انسان را به سوى خدا مى برد و به هستى او تکامل مى بخشد و مراحل تازه اى از حیات جاوید به او مى دهد، حقّ است و آنچه او را از خدا دور مى کند و به اوهام و خیالات و پندارها پایبند مى سازد، باطل است.

صحنه این جهان صحنه مبارزه حق و باطل است که قرآن مجید براى مجسّم ساختن ابعاد این مبارزه و نتیجه و سرانجام آن، مثال بسیار جالب و پرمعنایى در سوره «رعد» بیان فرموده است: حقّ را به آبى تشبیه مى کند که از آسمان نازل مى شود و به صورت سیلاب از دامنه کوه ها جارى مى شود و باطل را به کفهایى تشبیه مى کند که بر اثر آلودگى آب بر آن ظاهر مى شود، امّا مدّت زیادى طول نمى کشد آب وارد جلگه مى شود آلودگى ته نشین مى شود، کفها از بین مى رود و آنچه مایه حیات و آبادانى است باقى مى ماند.(1)

1. سوره رعد، آیه 17. شرح دقایق این مثال قرآنى را در تفسیر نمونه، ج 10، ذیل همین آیه مطالعه فرمایید.