«علاّمه امینى» نام چهارده تن را به عنوان استاد سیّد رضى ذکر مى کند که از آن میان مى توان به افراد زیر اشاره کرد:
1ـ ابوسعید حسن بن عبدالله بن مرزبان نحوى، معروف به «سیرافى» متوفاى 368. سیّد رضى در حالى که سنّش به ده سال نرسیده بود نزد وى نحو آموخت.
2ـ ابوعلى حسن بن احمد فارسى، نحوى معروف، متوفاى 377.
3ـ هاون بن موسى.
4ـ ابویحیى عبدالرحیم بن محمّد، معروف به «ابن نباته» خطیب زبردست و معروف، متوفاى 394.
5ـ قاضى عبدالجبّار، از علماى معروف شافعى معتزلى.
6ـ که در واقع بزرگ ترین استاد سیّد رضى است. فقیه، محدّث و متکلّم بزرگ شیعى، شیخ مفید است که داستان شاگردى سیّد رضى و برادرش سیّد مرتضى نزد وى شنیدنى است.
مؤلّف کتاب «الدرجات الرفیعه» مى گوید: شیخ مفید شبى در خواب دید حضرت زهرا(علیها السلام)دست دو فرزند کوچکش، حسن و حسین(علیهما السلام) را گرفته و وارد مسجد کرخ (یکى از محلّه هاى قدیمى بغداد) شد و آنها را به وى سپرد و گفت: به این دو فرزندم فقه بیاموز! (وَ قَالَتْ لَهُ: عَلِّمْهُمَا الْفِقْهَ).
شیخ مفید شگفت زده از خواب برخاست، چون صبح شد، مطابق معمول به آن مسجد رفت مدّتى نگذشته بود که دید فاطمه مادر پاک و پارساى سیّد رضى همراه با خدمتکاران خویش وارد مسجد شد. در حالى که فرزندان کوچکش سیّد رضى و سیّد مرتضى را به همراه داشت; شیخ مفید تا آنان را دید از جا برخاست و به فاطمه سلام کرد. فاطمه رو به شیخ کرد و گفت:
اى شیخ این دو تن، فرزندان منند، آنان را به نزد شما آوردم که به ایشان فقه بیاموزى!
شیخ مفید به یاد خواب شب گذشته خویش افتاد و گریه کرد و آن گاه داستان خواب خود را براى فاطمه بازگو نمود.
آرى بدینسان شیخ مفید به تعلیم و تربیت آن دو کودک همّت گماشت و خداوند نیز بر آنان منّت گذاشت و درهاى دانش و فضایلِ فراوانى را به روى آنان گشود و از آنان آثار ماندگار و مفیدى در روزگار به جاى ماند.
این داستان را ابن ابى الحدید نیز در شرح خود جلد 1، صفحه 41 آورده است.
