و من کلام له(علیه السلام) لما اظفره الله باصحاب الجمل، و قد قال له بعض اصحابه: و ددت أن اخی فلاناً کان شاهدنا لیرى ما نصرک الله به على أعدائک.
«فَقال لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ: اَهَوى اَخیکَ مَعَنا؟ فَقالَ: نَعَمْ. قالَ: فَقَدْ شَهِدَنا، وَ لَقَدْ شَهِدَنا! فی عَسْکَرِنا هذا اَقْوام فی اَصْلابِ الرِّجالِ وَ اَرْحامِ النِّساءِ، سَیَرْعَفُ بِهِمُ الزَّمانُ، وَ یَقْوى بِهِمُ الإیمانُ».
ترجمه
(هنگامى که خداوند امام(علیه السلام) را در جنگ «جمل» پیروز ساخت یکى از یارانش عرض کرد: دوست مى داشتم برادرم فلانى همراه ما بود تا شاهد پیروزیهاى الهى بر دشمنان که خدا نصیب شما کرده است، بوده باشد) امام(علیه السلام) فرمود: آیا قلب و فکر و علاقه برادرت با ماست؟ او در پاسخ عرض کرد: آرى. امام(علیه السلام)فرمود: او نیز به طور مسلّم در این صحنه حضور داشته است (نه تنها او حضور داشته بلکه) گروه هایى در لشکر ما حضور داشتند که هم اکنون در صلب پدران و رحم مادرانند. کسانى که زمانهاى آینده آنها را آشکار مى سازد و ایمان به وسیله آنها قوى و نیرومند مى شود.
1. سند خطبه همان است که در کلام «سیّدرضى» آمده ولى شبیه این سخن را در کتاب «مصابیح الظلم» از کتب «محاسن برقى» مشاهده مى کنیم که بعد از درهم شکستن لشکر «خوارج» در روز «نهروان» یکى از یاران على(علیه السلام)عرض کرد اى امیرمؤمنان خوشا به حال ما که در این جا در رکاب شما بودیم و «خوارج» را به قتل رساندیم این جا بود که على(علیه السلام) تعبیراتى شبیه آنچه در خطبه بالا آمده است بیان فرمود «مصادر نهج البلاغه، ج 1، ص 339».
