امام(علیه السلام) با اشاره کوتاهى به شجاعتها و دلاوریها و ایثارگریهاى خود در غزوات و جنگهاى مختلف اسلامى و در مواضعى چون «لیلة المبیت» (شبى که على(علیه السلام) در بستر پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) خوابید و آن حضرت از چنگال دشمن رهایى یافت) و غیر آن، به خرده گیران یادآورى مى کند که من از هیچ حادثه مهمّى وحشت ندارم و امتحان خود را در طول زندگى ام به خوبى پس داده ام; بنابراین سکوت من هرگز دلیل بر ضعف یا ترس نیست; بلکه مصالح اسلام و امّت اسلامى را در این سکوت مى بینم; ولى در بیان این معنا اشاره به ضرب المثل معروفى از رعب مى کند و مى فرماید: (بَعْدَ اللَّتَیّا وَ الَّتى).
داستان ضرب المثل از این قرار است که مردى اقدام به ازدواج کرد. اتفاقاً همسر او زنى کوتاه قد، کم سن و سال، بد اخلاق و نامناسب بود و درد و رنجهاى زیادى از او کشید و سرانجام طلاقش داد. در مرحله دوّم با زن بلند قامتى ازدواج کرد که او هم بیش از همسر اوّل او را رنج و عذاب و آزار داد و ناچار به طلاق او شد; و بعد گفت: «بَعْدَ اللَّتَیّا وَ الَّتى لا اَتَزَوَّجُ اَبَداً; بعد از آن زن کوتاه قد و دیگر زن بلند قامت، هرگز همسرى انتخاب نخواهم کرد» و این ضرب المثلى شد براى حوادث بزرگ و کوچک و صغیر و کبیر; اشاره به این که من در زندگانیم همه گونه حوادث را با شجاعت و شهامت پشت سر گذاشته ام و دیگر جاى این توهّمات درباره من نیست.
