و من خطبة له (علیه السلام)
لما قبض رسول الله(صلى الله علیه وآله وسلم) و خاطبه العباس و ابوسفیان بن حرب فى ان یبایعا له بالخلافة (و ذلک بعد ان تمت البیعة لابى بکر فى السقیفة و فیها ینهى عن الفتنة و یبیّن عن خُلقه و علمه)
«هنگامى که «رسول خدا»(علیه السلام) رحلت فرمود، «عباس» و «ابوسفیان» به «على»(علیه السلام)عرض کردند که آماده اند با او براى خلافت بیعت کنند» (و این در زمانى بود که بیعت در «سقیفه» براى «ابوبکر» پایان یافته بود ـ حضرت نپذیرفت ـ و این خطبه را ایراد کرد و در آن، نهى از فتنه و آشوب مى کند و از روحیه و آگاهیهاى خود پرده بر مى دارد)».(1)