الصنف الاوّل: اِنَّ اَبْغَضَ الْخَلائِقِ اِلَى اللهِ رَجُلانِ: رَجُلٌ وَکَلَهُ اللهُ اِلى نَفْسِهِ; فَهُوَ جائِرٌ عَنْ قَصْدِ السَّبِیلِ، مَشْغُوفٌ بِکَلامِ بِدْعَة، وَ دُعاءِ ضَلالَة، فَهُوَ فِتْنَةٌ لِمَنِ افْتَتَنَ بِهِ، ضَالٌّ عَنْ هَدْى مَنْ کَاَن قَبْلَهُ، مُضِلٌّ لِمَنِ اقتْدَى بِهِ فی حَیاتِهِ وَ بَعْدَ وَفاتِهِ، حَمَّالٌ خَطایا غَیْرِهِ، رَهْن بِخَطِیئَتِهِ.
ترجمه
از گفتارهاى امام(علیه السلام) است درباره کسى که بدون شایستگى و لیاقت، متصدّى مقام. قضاوت در میان مردم مى شود و در این خطبه آمده است:
مبغوض ترین خلایق نزد خدا دو گروهند:
گروه اوّل: مبغوض ترین خلایق نزد خدا دو نفرند: کسى که خداوند وى را به حال خود واگذارده و از راه راست منحرف مى گردد. او به سخنان بدعت آمیز خویش و دعوت به گمراهیها سخت دل بسته است، به همین دلیل مایه انحراف کسانى است که فریبش را خورده اند! از طریق هدایت پیشینیان گمراه شده و کسانى را که در زندگیش یا پس از مرگش به او اقتدا کنند گمراه مى سازد! او بار گناه کسانى را که گمراه ساخته به دوش مى کشد و همواره در گروه گناهان خویش است.
1. در کتاب «مصادر نهج البلاغه» این خطبه را از جماعتى از بزرگان علما که قبل از «سیّدرضى» مى زیسته اند نقل مى کند، از جمله:
1ـ «کلینى در کافى» با دو طریق.
2ـ «ابن قتبه» در کتاب «غریب الحدیث».
3ـ «ابوطالب مکّى» در «قوّت القلوب». 4
ـ «هروى» در «الجمع بین الغریبین».
5ـ «قاضى نعمان» در کتاب «اصول المذهب».
سپس از بزرگان دیگرى که بعد از «رضى» مى زیسته اند نیز نقل مى کند، مانند: «شیخ طوسى در امالى»، «طبرسى در احتجاج» و «مفید در ارشاد».
