غالب افراد داراى عیوب پنهانى هستند و گاه انسان از طرق عادى یا از طریق فراست و ایمانى از آن آگاه مى شود; وظیفه هرکس ـ مخصوصاً رهبران جامعه ـ این است تا آن جا که خطرى براى اجتماع به وجود نیاید در عیب پوشى بکوشند و پرده درى نکنند; چرا که پرده دریها از یکسو، احترام شخصیت افراد را در هم مى شکند و از سوى دیگر، آنها را در ارتکاب گناه جسور مى کند; زیرا در پرده بودن عیب همواره سبب احتیاط افراد است، امّا اگر کار به رسوایى کشید دیگر کسى ملاحظه نمى کند و از همه اینها گذشته پرده درى باعث اشاعه فحشا در جامعه و آلوده شدن دیگران به گناه مى گردد.
به همین دلیل در احادیث اسلامى تأکید فراوانى بر این مطلب شده است در حدیثى مى خوانیم که یکى از حقوق مؤمنان، بر یکدیگر این است که: «اسرار و عیوب یکدیگر را بپوشانند و خوبیها را آشکار سازند» (وَاکْتُمْ سِرَّهُ وَ عَیْبَهُ وَ اَظْهِرْ مِنْهُ الْحُسْنَ).
در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «مَنْ سَتَرَ عَلى مُؤمن عَوْرَةً یَخافُها سَتَرَ اللهُ عَلَیْهِ سَبْعینَ عَورَةً مِنْ عَوْراتِ الدُّنْیا و الآخِرَةِ; کسى که عیب مؤمنى را که از آشکار شدنش بیمناک است بپوشاند، خداوند هفتاد عیب او را در دنیا و آخرت مى پوشاند».
امام(علیه السلام) در بالا اشاره پرمعنایى به این دستور اسلامى کرده و پایبندى خود را نسبت به آن آشکار ساخته، البتّه همان گونه که گفتیم این در موردى است که عیوب پنهانى سرچشمه مشکلات اجتماعى نگردد که در آن جا وظیفه افشاگرى به میان مى آید.
ولى نباید به بهانه این استثنا اسرار و عیوب مردم را فاش کرد; بلکه باید به راستى محلّ روشنى براى این استثنا پیدا شود.
* * *
1. اصول کافى، ج 2، ص 249، ح 3 (باب انّ المؤمن صنفان).
2. اصول کافى، ج 2، ص 200، ح 5.
