دانشمندان زیادى درباره سیّد رضى سخن گفته اند که ما کلمات برخى از آنان را نقل مى کنیم:
1ـ «ثعالبى» که معاصر وى بوده است درباره اش گفته است:
«او امروز روشنفکرترین مردم عصر و شریفترین سادات عراق است و گذشته از اصلات نسب و حسب، به ادب آشکار و فضل کامل آراسته است...».
2ـ «ابن جوزى» در المنتظم مى گوید:
«رضى بزرگِ طالبین در بغداد بود، وى قرآن را در مدّت کمى بعد از آن که سنّش از سى گذشته بود حفظ کرد و فقه را نیز، به طور عمیق و قوى شناخت و فرا گرفت، او دانشمندى فاضل، شاعرى زبردست، داراى همّت عالى و متدیّن بود. نقل است که وى روزى تکّه پشمى را از زنى خرید به پنج درهم. چون آن را به خانه برد و گشود در وى نوشته اى را به خط «ابى على بن مقلّه» یافت، پس به دلاّل گفت تا زن را حاضر کند، چون زن حاضر گشت به وى گفت من در آن قطعه پشمى که از شما خریدم، نوشته اى به خطّ ابن مقلّه یافتم. اکنون اختیار با شماست که اگر بخواهى این کاغذ را بگیر و یا قیمت آن را دریافت کن. زن پول را گرفت و براى سیّد رضى دعا کرد و برگشت. همچنین سیّد رضى داراى جود و سخاوت فراوان نیز بود».
3ـ از معاصران، دکتر «زکى مبارک» دانشمند معروف مصرى که خود نویسنده اى چیره دست و مؤلّفى پرقدرت است مى نویسد:
«بدون گفتگو سیّد رضى یک نویسنده بزرگ است. ولى روش او در اسلوب کار روش علمى است نه فنى، هر چند در برخى از موارد نوشته هایش جنبه فنّى به خود مى گیرد».
در جاى دیگر مى گوید: «وقتى شعر سیّد رضى را پشت سر مى گذاریم و به نثر و zوشته هاى او باز مى گردیم، مى بینیم وى شخصیّت دیگرى است. مى بینیم او دانشمندى است که نوشته هاى علمى وى گواهى مى دهد که از مفاخر ادباست. مردى است که با روشى عطرآگین از ادبیات بلند، در علوم لغوى و شرعى چیز مى نویسد».
وى در جاى دیگر از کتاب خود مى نویسد: «اگر همه آثار قلمى سیّد رضى باقى مى ماند، آن وقت مى توانستیم بگوییم که او در میان همه مؤلّفان بزرگ، نویسنده اى بى همتاست و داراى مقام بلندى در نویسندگى است».
* * *
1. عبقریّة الشّریف الرضى، ج 1، ص 204 و 205.
