«بهاءالدّوله دیلمى» در سال 388 سیّد رضى را به «شریف اجلّ» ملقّب گردانید و در سال 392 لقب «ذوالمنقبتین» گرفت و در سال 398 به «رضى ذوالحسبین» ملقّب گردید و در سال 401 «بهاءالدّوله» فرمان داد در همه سخنرانى ها و مکاتبات از سیّد رضى با لقب «شریف اجلّ» نام ببرند.
سیّد رضى در سال 380 در حالى که بیش از 21 سال نداشت توسط «الطائع بالله» خلیفه عبّاسى ریاست طالبیین، سرپرستى حاجیان (امیرالحاج) و سرپرستى دیوان مظالم را عهده دار شد، تا آن که در 16 محرم سال 403 به ولایت و سرپرستى طالبیین در همه بلاد منصوب گردید و به عنوان «نقیب النقبا» خوانده شد.
سیّد رضى همچنان با کفایت و شایستگى خویش مناصب اجتماعى را یک به یک به دست آورد تا آن جا که در زمان القادربالله، خلیفه عبّاسى، سرپرستى حرمین شریفین نیز به وى سپرده شد.
شاید نیاز به شرح نداشته باشد که توجّه دستگاه خلافت به مرحوم سیّد رضى و سپردن این گونه مناصب به آن بزرگوار، به خاطر نفوذ فوق العاده اى بود که در میان بنى هاشم و علویّین داشت و بزرگ و معتمد آنها محسوب مى شد. لذا دستگاه خلافت براى اداره این بیوتات شریفه راهى جز این نداشت که امثال سیّد رضى را برگزیند.
* * *
1. «نقابت» منصبى بود مردمى که خواه ناخواه به شخصیّت ممتاز و محبوب و عالم و باتقوا تعلّق مى گرفت و مردم به طور طبیعى به دور او گرد مى آمدند و سرپرستى او را پذیرا بودند و خلفا و سلاطین هم براى کسب وجهه بدان حکم مى دادند، صاحب این منصب عهده دار این امور بود.
1ـ حفظ و نگهدارى آمار خانواده هاى سادات.
2ـ مراقبت افراد از نظر آداب و اخلاق.
3ـ دور نگهداشتن آنان از مشاغل پست و نامشروع.
4ـ ممانعت از بى حرمتى به قانون پیامبر(صلى الله علیه وآله).
5ـ جلوگیرى از تعدّى به غیر.
6ـ احقاق حقوق آنان.
7ـ استیفاى حقوق آنان از بیت المال.
8ـ مراقبت بر ازدواج زنان و دختران آنان.
9ـ اجراى عدالت.
10ـ نظارت بر موقوفات. (الغدیر، ج 4، ص 205 تا 207) (با تلخیص).
