مسلماً پيامبر(ص) با وسائل امروز در آسمانها سير نكرده اند؛ چراكه وسائل امروزي براى مسافرت‌هاى كوتاه فضائى تهيه شده و براي آن سفر دامنه دار و عجيب، نيازمند وسائلى به مراتب مجهزتر و كاملتر و اتكاى نيروى الهى است. طبق روايت، نام اين مركب مرموز، «براق» بوده كه از ماده «برق» است و به گفته بعضى از مفسران سرعتى مانند سرعت سير برق داشته و به آسانى قدرت پيمودن فواصل عظيم فضائى را داشته است.

امام علی(ع) در توصیف قرآن می فرماید: «قرآن سخنگويى است كه زبانش از حق گويى خسته نمى شود، و خانه اى است كه پايه هايش فرو نمى ريزد». اما در عبارتی دیگر می فرماید: «قرآن هرگز سخن نمى گويد اما من شما را آگاه مى سازم». در واقع می توان گفت: قرآن در برابر افراد سطحى نگر خاموش است و براى اهل تدبر آشکارا سخن مى گويد. از سویی حضرت، قرآن را خانه ای مستحكم دانسته که با ستون هاى استوار اهل خود را حفظ مى كند. هم چنین حضرت، قرآن را شکست ناپذیر می داند؛ زیرا قدرتش از قدرت الهی سرچشمه گرفته و خدا شكست ناپذير است.

همه منكران معاد با چشم خود گياهان را مى بينند كه چگونه از زمين هاى مرده سر بر مى آورند؟ چگونه انسان ها پا به عرصه وجود مى گذارند؟ چگونه درختان بى جان، برگ و بار مى آورند؟ و چگونه هر زمان آفرينش تازه اى در اين عالم رخ مى دهد؟ آيا براى خالق اين همه موجودات، بازگرداندن آنها مشكل است در حالی كه هر دو به طور يكسان مشمول قدرت او هستند؟ آری بهترين دليل براى امكان چيزى، وجود آن است.

بخش مهمى از سوره «واقعه» به دلائل معاد اختصاص داده شده است؛ در يك آيه مي فرمايد: «ما اين آتشى را كه از درختان خارج مى شود وسيله يادآورى همگان و وسيله زندگى براى مسافران، قرار داديم». در اينكه «تَذْكِرَةً» چيست؟ جمعى آن را اشاره به يادآورى آتش دوزخ شمرده اند كه از مشاهده آتش دنيا حاصل مى شود. در اين صورت استدلالى بر مسأله معاد ندارد. ديگر اينكه منظور، تذكّر در مسأله معاد است؛ زيرا كسى كه قدرت دارد آتش سوزان را در دل درختان سبز، ذخيره كند، از بازگرداندن حرارت غريزى به بدن مردگان، عاجز نيست.

آفرينش «حیات» و «مرگ» نشانه اى از قدرت بى پايان خداست. هدف از اين آفرينش، آزمايشى است كه به معناى پرورش انسان ها و هدايت آنها به سوى مسير قرب پروردگار است. دنيا به عنوان يك ميدان آزمايش معرّفى شده، ميدانى براى آزمايش بهترين افراد از نظر عمل و معيار ارزش انسان در پيشگاه خدا حُسن عمل اوست و ارزش واقعى از آنِ «كيفيت عمل» است نه «كميت» و حجم آن.

امام علی(ع) با اشاره به نفوذ فرمان الهی در تمام هستی می فرماید: «دنيا و آخرت زمام خود را به او سپرده اند». در حقيقت دنيا و آخرت را به حيوان هاى رامى تشبيه کرده كه زمامش بدست اوست. سپس مى فرمايد: «کلیدهای آسمانها و زمينها در دست قدرت اوست و درختان سرسبز هر صبح و شام در برابر او سجده مى كنند». در واقع سر تسليم فرو مى آورند. آنگاه مى فرماید: «به فرمان او از شاخه هاى خود آتش هاى نورانى بر مى افروزند». اين از عجايب قدرت خداست كه از ميان آب و خاك، مادّه اى ايجاد مى كند كه كانون آتش و نورانيّت است.

پذیرش عمر طولانى امام زمان(ع) با توجه به قدرت مطلقه خداوند، هیچ مشکل نیست. علاوه براین در امت هاى پیشین، افرادى که عمر طولانى داشته اند بسیار بوده اند، مثلا نوح در میان قوم خود نهصد و پنجاه سال زیست. مشکل طول عمر انسان از راه هاى علمى و درمانى نیز قابل حل است.

اگر در نظام ارتزاق موجودات مختلف دقت و انديشه شود، نكات جالب و شگفت انگيزى از قدرت خداوندى بر ما روشن مى گردد؛ مثلا هرگز مواد غذایی جهان تمام شدنی نیست؛ یا طریق استفاده از روزی در بین موجودات مختلف است؛ یا بعضى مواد غذايى و رطوبت را از زمين مى گيرند، بعضى ها از آب، بعضى از هوا، و بعضى از طريق وابستگى به گیاهان وحیوانات ديگر و ...

خداوند در قرآن براي استمداد و كمك گرفتن از ياد خود و توجّه به مظاهر ظهور قدرت و براي حضور قوت الهي، به حضرت موسی(ع) دستور داده است كه امّت خود را به «ایام الله» یعنی همان ايام تجلّي قدرت خداوند آشنا و متذكر نمايد.

در برابر قدرت مطلقه و بى پايان خداوند، آسان و مشكل مفهومى ندارد و همه چيز براى او يكسان است، ازجا كندن و برداشتن عظيم ترين كوه ها براى او به همان اندازه آسان است كه برداشتن يك پر كاه. مفسّران در برابر اين سؤال، پاسخ هايى گفته اند كه از همه مناسب تر اين پاسخ است كه اين سخن از ديدگاه بندگان و با منطق آنهاست كه اگر كسى چيزى را انجام دهد در مرتبه دوّم انجام آن براى او سهل تر و آسان تر است، هرچند براى قادر لايزال همه چيز يكسان مى باشد.