آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن دو جنبه دارد و نسخه طبيب يك جنبه. از آنجا كه قرآن مجيد كلام خداوند است، از طرفى، الفاظ آن نيز ذاتاً مقدّس است. از طرف ديگر، محتوا و مضمون آن نيز مقدّس مى ‏باشد. «قرآن بر سر نهادن» پيام‏ هايى دارد: از جهت ظاهر، بايد بياموزيم كه نبايد قرآن را زير دست و پا قرار دهيم و از جهت باطن و محتوا، به ما مى آموزد كه بايد اين كتاب آسمانى را سرلوحه اعمال خود قرار دهيم و به قوانين و دستورات آن پيوسته عمل نماييم.

يكى از اعمال شب هاى پر فضيلت و با ارزش‏ «قدر» مراسم قرآن بر سر نهادن است. مگر نه اينكه قرآن بسان نسخه طبيب، پيام‏ آور شفاى مرض‏ هاست؛ همان گونه كه در آيه 82 سوره اسراء نيز مى‏ خوانيم: «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنينَ؛ و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است براى مؤمنان، نازل مى‏ كنيم».

قرآن همچون نسخه طبيب، در صورتى شفابخش است كه به آن عمل شود؛ پس چرا به ما دستور داده ‏اند تا در شبهاى قدر به هنگام دعا كردن قرآن را بر سر بگذاريم؟!

پاسخ: قرآن دو جنبه دارد و نسخه طبيب يك جنبه. از آنجا كه قرآن مجيد كلام خداوند است، از طرفى، الفاظ آن نيز ذاتاً مقدّس است. به همين جهت، مسلمانان معتقدند كه بدون وضو نبايد الفاظ قرآن را لمس كرد. از طرف ديگر، محتوا و مضمون آن نيز مقدّس مى ‏باشد. از اين رو، قرآن را «ثقل اكبر» و اهل‏ بيت عليهم السلام را «ثقل اصغر» معرّفى كرده‏ اند. بنابراين، مقايسه قرآن مجيد با نسخه طبيب نادرست است.

اين عمل (قرآن بر سر نهادن) پيام‏ هايى دارد: از جهت ظاهر، بايد بياموزيم كه نبايد قرآن را زير دست و پا قرار دهيم و از جهت باطن و محتوا، به ما مى آموزد كه بايد اين كتاب آسمانى را سرلوحه اعمال خود قرار دهيم و به قوانين و دستورات آن پيوسته عمل نماييم و احكام آن را به فراموشى نسپاريم.[1]