پاسخ اجمالی:
دعا آثار تربيتى فراوانى دارد كه به سه نمونه آن اشاره مى شود: 1. اوّلين اثر دعا، ايجاد نور امّيد در دل انسانها است. 2. دومين اثر دعا ايجاد نور تقوا در وجود انسان است. 3. سومين اثر تربيتى دعا، تقويت نور معرفت است.
پاسخ تفصیلی:
دعا آثار تربيتى فراوانى دارد كه به سه نمونه آن اشاره مى شود:
1. اوّلين اثر دعا، ايجاد نور امّيد در دل انسانها است. انسان نااميد در دريف مرده ها قرار دارد؛ انسان بيمار اگر به سلامت خود امّيدوار باشد، بهبود مى يابد و اگر مأيوس شود و چراغ امّيد در دلش خاموش گردد، ديگر اميدى به بهبودى او نيست. همان گونه كه عامل اصلى پيروزى جنگجويان در ميدان جنگ، اميد و روحيه است. از اين رو، سربازان نااميد اگر پيشرفته ترين سلاح هاى جنگى را نيز داشته باشند، بازنده ميدان جنگ خواهند بود.
دعا در دل انسان نور اميد مى تاباند، انسانى كه اهل دعا و متّكى به خداوند است - على رغم مشكلات زياد؛ دشمنان جسور، فقر مالى و ... - اگر به درگاه خداوند روى آورد و به او اميد ورزد و با او راز و نياز كند، نور اميد در دلش زنده مى شود و به زندگى اميدوار مى گردد و گويى حيات دوباره اى مى يابد. چراکه اين انسان دست نياز به سوى كسى دراز نموده كه مشكل ترين كارها در نزد او آسان ترين است. خدايى كه اصلًا مشكل و آسان براى او معنا ندارد. زيرا «مشكل» يعنى چيزى كه بالاتر از مقدار قدرت است و «آسان» يعنى چيزى كه كمتر از آن (مقدار قدرت) است. آيا چيزى را مى يابيد كه فوق قدرت خداوند باشد؟!
بنابراين، براى خداوند مشكل و آسان تفاوتى ندارد او هرچه را اراده كند، در يك لحظه مى آفريند اگرچه ميليون ها خورشيد همانند خورشيد خاكيان باشد! وقتى انسان به درگاه چنين قادر و عالمى روى مى آورد و با او درد دل مى كند و در مقابلش به سجده مى افتد و برايش اشك مى ريزد و مشكلاتش را به او عرضه مى دارد، بى شك خداوند نور اميد را در دل او تجلّى مى دهد.
2. دومين اثر دعا ايجاد نور تقوا در وجود انسان است. تقوا؛ سبب تقرّب انسان به درگاه الهى است.[1] تقوا؛ زاد و توشه اى است كه سبب نجات انسان در جهان آخرت مى گردد.[2] تقوا؛ برات و گذرنامه بهشت است.[3]
دعا، نور چنين گوهر ارزشمندى را در دل انسان زنده مى كند. وقتى انسان دست به دعا برداشته، به درگاه خداوند توسّل مى جويد و خدا را با أسماى حُسنى و صفات جلال و جمالش مى خواند، آن صفات بازتابى در وجود انسان خواهد داشت و طبعاً انسان را به سمت خداوند سوق مى دهد؛ به گونه اى كه انسان احساس مى كند كه اگر بخواهد دعايش مقرون به اجابت شود، بايد توبه كند. دعا انسان را به توبه فرا مى خواند و توبه او را به تجديد نظر در زندگى، و در نتيجه سير اين حركت نور تقوا را در زندگى انسان زنده مى گرداند.
3. سومين اثر تربيتى دعا، تقويت نور معرفت است. وقتى انسان به درگاه خداوند روى مى آورد، در اين فكر فرو مى رود كه او بر همه چيز توانا و قادر است و اسرار درون و برون ما را مى داند. اين مطلب سبب مى شود كه سطح معرفت انسان بالا برود؛ مخصوصاً اگر دعاهايى همچون: صحيفه سجّاديه، مناجات شعبانيّه، صباح، كميل و ندبه خوانده شود كه اينها بالاترين درس هاى عرفان اسلامى است و با وجود اين منابع معتبر، شايسته نيست طالب عرفان در پى كتاب هاى مشكوك برود.[4]
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.