امام علی(ع) با اظهار شگفتی از منکران «معاد» می فرماید: «تعجب مى كنم از كسى كه جهان ديگر را انكار مى كند در حالى كه اين جهان را مى بيند». در اين دنيا صحنه هاى معاد و زندگى پس از مرگ وجود دارد و انسان بارها زنده شدن درختان را در فصل بهار دیده که شبیه معاد و حيات پس از مرگ است اما باز هم آگاه نمی شود. گذشته از همه اينها، خداوند را حكيم مى دانيم، اما در این دنیا نه نيكوكاران غالباً به پاداش خود مى رسند و نه بدكاران. حال چگونه ممكن است خداوند حكيم و عادل در جهان ديگرى نتيجه اعمالشان را به آنها ندهد؟

اسلام دستورهای مؤکدی در زمینه حفظ و نگهداری محیط زیست و طبیعت بیان کرده است. آموزه های اسلام بهره برداری افراطی از طبیعت و ضرر رساندن به دیگران را رد کرده است.
در احادیث متعددی، از قطع درختان و از بین بردن مزارع و گیاهان و آتش زدن آنها نهی و نکوهش شده است.
اسلام آن قدر به حقوق حیوانات اهمیت داده که در کتابهای حدیثی بابی به احکام و قوانین مربوط به حیوانات اختصاص داده شده است.

خروج حىّ از میت نسبت به زمینِ مرده روشن است و در بهار گیاهان مى رویند. خارج ساختن مرده از زنده هم چیز پنهانى نیست، همواره درختانى مى میرند و  حیوانات جسدشان بى جان مى شود. اما در مورد بیرون آمدن موجود زنده از مرده، آن را به خروج انسان و حیوان از نطفه، یا تولد مؤمن از کافر و یا بیدار شدن خفتگان تفسیر کرده اند. اما ظاهر آیه این است که خداوند همواره موجودات زنده را از موجودات مرده که تبدیل به خاک شده اند خارج مى سازد و در نظام طبیعت دائما زندگى از دل مرگ و مرگ از دل زندگى بیرون مى آید.

به راستى طرز روزى رساندن خداوند به موجودات مختلف، حیرت انگیز است. از جنینى که در شکم مادر قرار گرفته تا حشرات و جانوران گوناگونى که در اعماق تاریک زمین، و لانه هاى پرپیچ و خم، و لابلاى درختان و بر فراز کوه ها و در قعر دریا ها و دره ها زندگى می کنند، هیچ کدام از دیدگاه علم او هرگز مخفى و پنهان نیستند. و این خود نشانه ای از عظمت خداوند است.

هر کس سوره حشر را تلاوت کند بهشت، دوزخ، عرش، کرسى، حجاب، آسمانها و زمینهاى هفتگانه و حشرات و بادها و پرندگان و درختان و جنبندگان و خورشید و ماه و فرشتگان، همگى بر او رحمت مى فرستند و برای او استغفار می کنند و اگر در آن روز یا شب بمیرد شهید مرده و اگر هنگام غروب بخواند خداوند فرشته ای را تا صبح مأمور محافظت از خانه اش می کند.

بخش مهمى از سوره «واقعه» به دلائل معاد اختصاص داده شده است؛ در يك آيه مي فرمايد: «ما اين آتشى را كه از درختان خارج مى شود وسيله يادآورى همگان و وسيله زندگى براى مسافران، قرار داديم». در اينكه «تَذْكِرَةً» چيست؟ جمعى آن را اشاره به يادآورى آتش دوزخ شمرده اند كه از مشاهده آتش دنيا حاصل مى شود. در اين صورت استدلالى بر مسأله معاد ندارد. ديگر اينكه منظور، تذكّر در مسأله معاد است؛ زيرا كسى كه قدرت دارد آتش سوزان را در دل درختان سبز، ذخيره كند، از بازگرداندن حرارت غريزى به بدن مردگان، عاجز نيست.