امام علی(ع) با اشاره به نفوذ فرمان الهی در تمام هستی می فرماید: «دنيا و آخرت زمام خود را به او سپرده اند». در حقيقت دنيا و آخرت را به حيوان هاى رامى تشبيه کرده كه زمامش بدست اوست. سپس مى فرمايد: «کلیدهای آسمانها و زمينها در دست قدرت اوست و درختان سرسبز هر صبح و شام در برابر او سجده مى كنند». در واقع سر تسليم فرو مى آورند. آنگاه مى فرماید: «به فرمان او از شاخه هاى خود آتش هاى نورانى بر مى افروزند». اين از عجايب قدرت خداست كه از ميان آب و خاك، مادّه اى ايجاد مى كند كه كانون آتش و نورانيّت است.

بعد از اين که جمعي از مشرکان از پيامبر(ص) درباره موضوع «روح» سوال کردند، قرآن بهره آن ها را از علم و دانش بسيار کم مي داند و در سوره «لقمان» از برخي علومى كه خاصّ خداوند است پرده بر مى دارد و در آن اشاره به پنج علم مي نمايد: قيام قيامت، نزول باران، جنين هايى كه در رحم مادرانند، حوادث آينده مربوط به اعمال آدمى، و محل مرگ هركس. علاوه بر اين در سوره «اسراء» سخن از تسبيح و حمد عمومى موجودات است كه ما توانايى فهم زبان آن ها را نداريم و اين خود دليل روشنى است بر محدوديت علم و دانش ما.

میرزا در "اقدس" می گوید: «کسی را نشاید که در مقابل مردم زبانش را حرکت داده و در طرق و شوارع ذکر بگوید بلکه لازم است کسی که می خواهد ذکر بگوید در خانه خود یا در جایی که مهیای برای ذکر است متذکر باشد ...». در حالی که قرآن می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید خدا را بسیار یاد کنید و صبح و شام او را تسبیح نمایید». آری؛ چون عوامل غفلت در زندگی مادی بسیار فراوان و تیرهای وسوسه‌ شیاطین از هر سو به طرف انسان پرتاب می‌گردد، برای مبارزه‌ با آن راهی جز «ذکر کثیر» نیست.
 

بر اساس روایات معصومین(ع)، استفاده از تربت امام حسین(ع) برکات بسیاری دارد، که از نخستین روز ولادت، و با بازکردن کام نوزاد آغاز شده و تا واپسین لحظات حیات و قراردادن تربت در قبر، به پایان مى رسد. در روایات آمده امام سجاد(ع)، تربت امام حسین(ع) را در پارچه اى نگه مى داشت و در هنگام نماز بر روی سجاده اش ریخته و بر آن سجده مى کرد. از این رو ساختن مهر و تسبیح با تربت کربلا و همراه داشتن آن و خوردن مقدار بسیار کمى از آن به قصد شفا و باز کردن افطار در روز عید فطر مورد توصیه ائمّه اطهار(ع) بوده است.

علمای اهل سنت مثل بخاری، ابی داود و... نقل کرده اند که: چون سختی کار خانه و آسیاب کردن و... به فاطمه(س) آسیب زده بود، ایشان نزد پیامبر(ص) آمده و درخواست خادم نمودند. پیامبر(ص) فرمود: نمى خواهید چیزى بهتر از آنچه خواسته بودید، یادتان دهم؟ هنگام خوابیدن 34 بار تکبیر و 33 بار تسبیح و 33 بار حمد خدا را بگوئید و این براى شما از خادم بهتر است.

ذكر دو معنى دارد؛ گاهی به معنى حضور چيزى در ذهن (يادآورى) و گاهی به معنى حفظ و نگاهدارى معارف و اعتقاداتِ حق در درون جان است. بزرگان اخلاق گفته اند: «ذكر خدا» آن است كه با تمام قلب، متوجّه او و عظمتش باشيم، و او را همه جا حاضر و ناظر بدانيم. در حديثى از حضرت على(ع) مى خوانيم: «ذكر بر دو گونه است: ياد خدا كردن به هنگام مصيبت [و شكيبايى نمودن]، که زيبا و جالب است، و از آن برتر، آن است كه خدا را در برابر گناهان ياد كنى، و ميان تو و حرام سدّى ايجاد نمايد!».