لزوم عبرت گرفتن از گذشتگان

امام علی(عليه السلام) چگونه مردم را به عبرت گرفتن از گذشتگان دعوت می کند؟

امام علی(ع)، بندگان خدا را به مطالعه حال پيشينيان دعوت كرده اند: «اى بندگان خدا! كجا هستند كسانى كه عمر طولانى داشتند و در ناز و نعمت بودند؟ [امّا قَدْرش را ندانستند] و [هرگز به آن عمل نكردند]. به آنان مهلت داده شد [تا اعمال خويش را اصلاح كنند؛ اما] بيهوده كارى كردند. آنان را از كيفر گناهان بر حذر داشتند و پاداش هاى بزرگ به آنها وعده داده شد [تا از آن بپرهيزند؛ اما] قدر اين نعمت بزرگ را فراموش كردند؛ پس بترسيد از گناهانى كه انسان را به هلاكت مى افكند و از عيوبى كه موجب خشم خدا مي شود».

عمر طولانى امام زمان(ع)

آیا عمر طولانى امام زمان(علیه السلام) مى تواند بهانه اى براى انکار وجودش باشد؟

پذیرش عمر طولانى امام زمان(ع) با توجه به قدرت مطلقه خداوند، هیچ مشکل نیست. علاوه براین در امت هاى پیشین، افرادى که عمر طولانى داشته اند بسیار بوده اند، مثلا نوح در میان قوم خود نهصد و پنجاه سال زیست. مشکل طول عمر انسان از راه هاى علمى و درمانى نیز قابل حل است.

فلسفه مهلت دادن به شیطان

چرا خداوند به شیطان رانده شده مهلت داد؟

ادامه حیات شیطان به عنوان وجود یک نقطه منفى براى تقویت نقاط مثبت تاثیر گذار بود. غرائز درون ما نیز مانند حیات شیطان دارای یک میدان تضاد هستند که در آن، پیشرفت و پرورش وجود انسان صورت مى گیرد. در احادیث آمده شیطان بعد از انجام آن گناه، تقاضاى عمر طولانى کرد که پذیرفته شد. اگرچه خداوند شیطان را در انجام وسوسه هایش آزاد گذاشته ولى انسان را در برابر او بى دفاع نگذاشته و به او نیروی عقل و فطرت پاک داده و فرشتگان و پیامبران را به یاری او فرستاده.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ الرّضا عليه السّلام :

فَعَلى مِثْلِ الْحُسَينِ فَلْيَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَيهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.

گريه کنندگان بايد بر کسى همچون حسين عليه السّلام گريه کنند، چرا که گريستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى ريزد.

بحارالانوار، ج 44، ص 284