علاوه بر تفسیرى که گذشت، چند تفسیر دیگر هم براى آیه مذکور بیان شده است، از جمله:

الف ـ منظور از آیه شریفه قرار دادن محبّت فرد یا افراد خاصّى در دل تمام مؤمنان و مسلمانان نیست، بلکه منظور این است که ایمان و عمل صالح باعث مى شود که همه مؤمنان همدیگر را دوست داشته باشند و به تعبیر دیگر محبّت همه مؤمنان، در دل تمام مؤمنان قرار داده مى شود.

ب ـ این آیه شریفه به روز قیامت اشاره دارد. خداوند متعال در روز قیامت محبّت مؤمنین را در قلب همدیگر قرار مى دهد، بنابراین ارتباطى به این دنیا ندارد.

ج ـ منظور از این آیه شریفه فقط و فقط حضرت على (علیه السلام) است و هیچ مؤمن دیگرى را شامل نمى شود و صیغه ها و ضمیرهاى جمع مشکلى ایجاد نمى کند; چون جمع گاهى براى احترام مى آید.(1)

ولى انصاف آن است که تمام این تفسیرها قابل جمع است و آیه شریفه تمام مؤمنان صالح العمل را در بر مى گیرد، هر چند فرد أکمل و مصداق أتمّ آن، حضرت علىّ بن ابى طالب (علیهما السلام) است. همان گونه که نور شمع، چراغ، لامپ، پروژکتور و خورشید همه نور است; ولى بى شک نور خورشید مصداق کامل و أتمّ نور است.

1 . سه احتمال مذکور و احتمالات دیگر در مجمع البیان، جلد 3، صفحه 3 و 532 آمده است.