دومین اشکالى که بیشتر شبیه به بهانه است و از سوى مفسّرین اهل سنّت مطرح شده، این که: قبول داریم آیه شریفه در شأن حضرت على (علیه السلام) وارد شده است، ولى انجام این کار توسّط علىّ بن ابى طالب در نماز «فعل کثیر» است و «فعل کثیر» باعث بطلان نماز مى شود. آیا على در نماز کارى مى کند که باعث بطلان شود؟
پاسخ : جواب این بهانه نیز روشن است; زیرا:
اوّلا : فعل کثیر، همانگونه که از اسمش پیداست، به انجام عمل زیادى گفته مى شود که ارتباطى به نماز نداشته باشد و صورت نماز را بر هم مى زند; مثل این که شخصى در وسط نماز، بر اثر شنیدن یک خبر خوشحال کننده، شروع به کف زدن کند و همراه آن به بالا و پایین بپرد و سوت و هورا بکشد. امّا یک اشاره به سائل و محتاج، بگونه اى که حتّى خود حضرت انگشترش را از دست خارج کند، بلکه شخص نیازمند خود این کار را کند، آیا «فعل کثیر» است؟!
چگونه چنین کارى فعل کثیر است در حالى که طبق روایات به نمازگزار اجازه داده شده که اگر به هنگام نماز بینى او خون آمد و وسیله شستشو در نزدیک او بود، بینى خود را آب بکشد و به نماز ادامه دهد!؟ یا اگر حیوان خطرناکى در نزدیکى خود مشاهده کرد، آن را بکشد و به نماز خود ادامه دهد؟
آیا این افعال فعل کثیر نیست; ولى یک اشاره فعل کثیر است؟!
ثانیاً : این بهانه، نعوذ بالله، اشکالى و ایرادى به خداوند است! زیرا خداوند در آیه اى که در رابطه با این کار على (علیه السلام) نازل شده، وى را ستایش مى کند. اگر عمل آن حضرت باعث باطل شدن نماز او مى شد، آیا خداوند در شأن او و به عنوان مدحش، آیه اى نازل مى کرد؟
نتیجه این که، این اشکال هم بهانه اى بیش نیست و نتیجه تعصّب و لجاجت است.
