گرچه این آیه ـ همان طور که در مباحث قبل به آن اشاره شد ـ در شب هجرت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) درباره حضرت على (علیه السلام)نازل گردیده; ولى بسان سایر آیات قرآن مشتمل بر یک حکم کلّى و عمومى است; و از آن جا که این آیه در مقابل آیه «وَ مِنَ النّاس مَنْ یُعْجِبُکَ ...» قرار گرفته است معلوم مى شود که این دسته از مردم، که در آیه به آن ها اشاره شده، در برابر دسته سابق هستند و صفاتشان نیز در نقطه مقابل آنان مى باشد. آن ها مردمى خودخواه، خودپسند، لجوج و معاند بودند که از راه نفاق در بین مردم عزّت و آبرویى به دست مى آوردند و در ظاهر خود را خیرخواه و مؤمن نشان مى دادند، امّا کردارشان جز فساد در زمین و هلاکت مردم چیز دیگرى نبود. ولى این دسته تنها با خدا معامله مى کنند و هر چه دارند، حتّى جان خود را، به او مى فروشند و جز رضاى او خریدار چیزى نیستند و عزّت و آبرویى جز به واسطه خداوند قائل نیستند. با فداکارى هاى این هاست که امر دین و دنیا اصلاح و حق و حقیقت زنده و پایدار مى شود و زندگى انسان گوارا و درخت اسلام بارور مى گردد.(1)

پیام این آیه شریفه به همه مسلمانان این است که خود را از گروه اوّل خارج نموده و در صف دسته دوم قرار گیرند. البتّه کار آسانى نیست!

1. تفسیر نمونه، جلد 2، صفحه 47.