«یُوفُونَ بِالنَّذْرِ» ـ اوّلین کار با ارزش این خاندان، که باید سرمشق همه شیعیان باشد، این است که به نذر خویش عمل کردند. امّا بعضى از شیعیان به هنگام زحمت و رنج و بلا و مصیبت و بیمارى و کسالت نذر مى کنند، ولى هنگامى که مشکلاتشان برطرف مى شود و زمان عمل به نذر فرامى رسد، به بهانه هاى مختلف از عمل کردن به نذر شانه خالى مى کنند; گاه در اجراى صحیح صیغه نذر شک مى کنند! گاه در اصل خواندن صیغه نذر تردید مى نمایند! و خلاصه، به هر بهانه اى از عمل به نذر خوددارى مى کنند. مانند آن شخصى که در یک موقعیّت خطرناکى گرفتار شده بود، به گونه اى که احتمال زنده ماندنش بسیار کم بود. در آن حال خطر، نذر سنگینى کرد و اتّفاقاً نجات یافت، وقتى که از خطر جست خطاب به امامزاده اى که براى او نذر کرده بود گفت: اى امامزاده! من در آن لحظات خطرناک از ترس جانم چنین نذر سنگینى کردم، شما چرا باور کردید و مرا نجات دادید؟! آرى، بعضى از ما مسلمانان مصداق این آیه شریفه هستیم:
فَاِذا رَکِبُوا فِى الْفُلْکِ دَعَوُا اللهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمّا نَجّاهُمْ اِلَى الْبَرِّ اِذاهُمْ یُشْرِکُونَ(1)
خدا را با اخلاص می خوانند (و غیر او را فراموش می کنند)؛ امّا هنگامی که خداوند آنان را به خشکی می رساند و نجات می دهد، باز مشرک می شوند!
امّا اهل البیت (علیهم السلام) این گونه نبودند و نه تنها به نذرهاى خویش، بلکه به تمام تعهّداتشان عمل مى کردند; چرا که یکى از نشانه هاى ایمان و علامت هاى مسلمان حقیقى، وفاى به عهد و نذر و تعهّدات است; هر چند به زیان انسان باشد.
