1ـ روایت ابوذر نشان مى دهد که صدقه حضرت على (علیه السلام) در حال نماز، تنها یک کمک معمولى به شخصى نیازمند نبوده است، بلکه باعث حفظ سُمعه و اُبّهت مسجد النّبى، کانون اسلام و مرکز صحابه و مسلمانان نیز شد; زیرا آن نیازمند از این که در مسجد النّبى، آن مسجد پر آوازه و پر خاطره، به او کمکى نشده بود، به درگاه خدا شکایت کرد. بنابراین، صدقه آن حضرت در رکوع نماز، علاوه بر رفع نیاز آن انسان محتاج، موجب حفظ اعتبار و ابّهت مسجد النّبى(صلى الله علیه وآله) و اصحاب پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نیز بود!.
2ـ ادّعاى فخر رازى، مبنى بر این که مجموعه روایات موجود پیرامون آیه شریفه محلّ بحث، تنها سه روایت مذکور است، سخن بى اساسى است; زیرا همانطور که گذشت، بیش از چهل روایت در این زمینه وجود دارد و جالب این که بیشتر این روایات از خود اهل سنّت نقل شده است، ولى امان از تعصّب و لجاجت که وقتى دامنگیر انسان مى گردد، باعث مى شود که او سخنان غیر منتظره بگوید، هر چند دانشمندى چون فخر رازى باشد! علاوه بر این که اگر در مسأله اى، مانند آیه فوق، بیش از چهل روایت به ما رسیده باشد، مى توان ادّعا کرد که چندین برابر آن، روایت وجود داشته که در طول تاریخ از بین رفته است; مخصوصاً در دوران سیاه و تاریک بنى امیّه که رسماً با فضائل و مناقب اهل البیت(علیهم السلام) مخصوصاً آنچه مربوط به امیر مؤمنان(علیه السلام) بود، مبارزه مى شد و کسى جرأت بیان و نشر فضائل آن حضرت را نداشت و چه بسا افرادى بودند که فضائلى از حضرت مى دانستند و جرأت بیان آن را نداشتند و آن فضائل را با خود به گور بردند! جوّ خفقان و اختناق بقدرى شدید بود که افرادى که فضائل اهلبیت را مى گفتند تحت تعقیب قرار مى گرفتند، بلکه اگر کسى نام فرزندش را على مى نهاد، نیز مورد مؤاخذه قرار مى گرفت!
با این شرایط سخت اگر در مسأله اى 40 روایت به ما برسد به جرأت مى توان ادّعا کرد که چند برابر این مقدار روایت بوده که در طول تاریخ از بین رفته است!
نتیجه این که، با توجّه به روایات فراوان، که در حدّ تواتر است و برخى از آنها به طور مفصّل مطرح شد، شکّى باقى نمى ماند که آیه شریفه «إنما ولیکم الله» در شأن حضرت امیر مؤمنان (علیه السلام) وارد شده و آن حضرت، پس از خداوند و پیامبرش، سرپرست مسلمانها و امام و رهبر و پیشواى آنهاست.
