در روایتى مى خوانیم که وقتى بهشتیان شراب طهور مى نوشند:
یُطَهِّرُهُمْ مِنْ کُلِّ شَىْء سِوَى اللهِ
همه چیز غیر از خدا از وجودشان پاک مى شود و تمام هستى بهشتیان عشق و یاد خدا و قرب به آن حضرت مى شود و ما سوى الله را فراموش مى کنند.
پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم) در حدیث دیگرى آثار شراب طهور را چنین بیان مى فرماید:
فَیُطَهِّرُ اللهُ بِهَا قُلُوبَهُمْ مِنَ الْحَسَدِ
خداوند بر اثر نوشیدن شراب طهور، حسد را از وجود آن ها ریشه کن مى کند (آن ها دیگر بادیدن مقامات بهشتیانى که در درجات والاتر هستند حسادت نمىورزند).
حسد یکى از بلاهاى زندگى بشر است. گاه انسان تمام نعمت ها را در اختیار دارد، ولى باز تحمّل دیدن راحتى دیگران را ندارد و نمى تواند ببیند دیگران هم امکاناتى دارند و آسوده زندگى مى کنند. حسد بسان زندانى است که آزادى و آسایش و آرامش را از حسود سلب مى کند. به هر حال، یکى از آثار شراب طهور برطرف کردن و ریشه کن نمودن این صفت زشت اخلاقى است.
سؤال : نعمت هاى مختلفى در آیات مذکور بیان شده و حتّى ریزه کارى ها و جزئیّات بعضى از نعمت ها به صورت دقیق مطرح گشته است; امّا یکى از نعمت هاى بهشتى، که هر زمان قرآن سخن از نعمت هاى بهشتى مى گوید، آن نعمت قبل از همه نعمت ها به ذهن انسان خطور مى کند، در آیات بالا ذکر نشده است! آرى حدس شما درست است، در این آیات از «حور العین» سخنى به میان نیامده است. راستى علّت این امر چیست؟
پاسخ : بعضى از مفسّرین معتقدند که چون در آیات مذکور سخن از حضرت فاطمه زهراء (علیها السلام) مطرح شده، خداوند متعال به احترام آن حضرت، نامى از حور العین نبرده است و این خود دلیل دیگرى است که شأن نزول این آیات، على و خانواده اش مى باشد. و گرنه مطرح نشدن حور العین در بین نعمت هاى بهشتى، چه دلیل موجّهى مى تواند داشته باشد؟
خلاصه این که، نعمت هاى دوازده گانه اى که در ضمن آیات چهارده گانه سوره انسان آمده، مختصّ به «ابرار» و «نیکان» است. که در رأس این هرم، حضرت «على» و «فاطمه» و «حسن» و «حسین»(علیهم السلام)هستند.
