در بحث پیرامون فضایل حضرت على (علیه السلام) یا سایر اهل البیت (علیهم السلام)، نباید به صرف گفتن و شنیدن آن قناعت کرد، بلکه باید پس از شناخت آن فضایل، آن را همچون چراغى تابناک فراسوى مسیر زندگى قرار داد و با عمل به آن در گفتار و کردار، شیعه راستین آن حضرات شد. بنابراین، اگر در این آیات حضرت امیر به خاطر این که هم «صادق» است و هم سخن «صدق» را تصدیق مى کند، مورد ستایش قرار گرفته است، شیعیان او نیز باید چنین باشند و در تأیید حرف حقّ و کلام صدق، سلایق و علایق خود را دخالت ندهند. جالب است که اگر حتّى شیطان هم حرف حق بگوید باید گوش داد و تصدیق نمود، همان گونه که خداوند عزّ و جلّ حضرت نوح را مکلّف مى کند به سخنان خوب شیطان گوش فرادهد، هر چند شیطان است.
در این جا توجّه شیعیان «صادق» و «مصدّق» را به دو حدیث پیرامون صدق جلب مى کنیم:
1 ـ قال رسول الله (صلى الله علیه وآله وسلم):
لا تَنْظُرُوا اِلى کَثْرَةِ صَلاتِهِمْ وَ صَوْمِهِمْ وَ کَثْرَةِ الْحَجِّ وَ الْمَعْرُوفِ وَ طَنْتَنَتِهِمْ بِاللَّیْلِ، وَ لکِنِ انْظُرُوا اِلى صِدْقِ الْحَدیثِ وَ أداءِ الْاَمانَةِ
(اگر خواستید مردم را امتحان کنید) به نماز زیاد و روزه فراوان و انجام حج هاى پى در پى و کمک هاى مستمر به نیازمندان و راز و نیازهاى شبانه افراد قناعت نکنید (و فقط این امور را معیار و ملاک قرار ندهید) بلکه آن ها را به صدق در گفتار و امین بودن در اداء امانت امتحان کنید.
خلاصه این که، طبق این حدیث نبوى، ملاک سنجش افراد صداقت و اداء امانت است.
2 ـ قال على (علیه السلام):
اَلْایمانُ اَنْ تُؤْثِرَ الصِّدْقَ حَیْثُ یَضُرُّکَ عَلَى الْکِذْبِ حَیْثُ یَنْفَعُکَ
(یکى از نشانه هاى) ایمان آن است که انسان صدق و راستى را، هر چند به ضررش باشد، بر دروغگویى و کذب، هر چند به نفعش باشد، ترجیح دهد.
طبق این حدیث مقتضاى ایمان، صداقت و راستى است و شخص مؤمن نمى تواند دروغگو باشد.
از خداوند بزرگ مى خواهیم ما را در پیروى از تمام فضایل امیرمؤمنان، على (علیه السلام)، مخصوصاً صدق و راستى و تصدیق حقّ و حقیقت موفّق بدارد.
* * *
