«فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّه کَلِمات فَتابَ عَلَیْهِ» ـ بعد از ماجراى وسوسه ابلیس و دستور خروج آدم از بهشت، آدم متوجّه شد که به خویشتن ستم کرده، و بر اثر فریب شیطان از آن محیط آرام و پر نعمت بیرون رانده شده، و در محیط پر زحمت و مشقّتبار زمین قرار خواهد گرفت. آدم در این جا به فکر جبران خطاى خویش افتاد و با تمام وجود متوجّه پروردگار شد، توجّهى آمیخته با کوهى از ندامت و حسرت و پشیمانى! لطف خدا نیز در این موقع به یارى او شتافت و چنان که قرآن در آیه فوق مى گوید:

«آدم از پروردگار خود کلماتى دریافت داشت، سخنانى مؤثّر و دگرگون کننده و با آن توبه کرد و خدا نیز توبه او را پذیرفت.»

در مورد این که «کلمات» چه بوده است؟ در مباحث آینده به صورت مشروح بحث خواهیم کرد.

«اِنَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیمُ» ـ «توبه» در اصل به معنى «بازگشت» است، و در تعبیرات قرآن به معنى بازگشت از گناه مى آید. این در صورتى است که به شخص گناهکار نسبت داده شود. ولى گاه این کلمه به خداوند نسبت داده مى شود، در این جا به معنى بازگشت به رحمت است; یعنى رحمتى را که به خاطر ارتکاب گناه از بنده اش سلب کرده بود، بعد از بازگشت او به خطّ اطاعت و بندگى به او باز مى گرداند.

به هر حال جمله فوق( چرا که خداوند توّاب و رحیم است) همان علّت پذیرش توبه آدم است.