سؤال : بعضى از روشنفکران، که در دام تعصّب گرفتار شده اند، مثل محمّد رشید رضا نویسنده تفسیر المنار، هنگامى که به این آیه شریفه و روایات پیرامون آن مى رسند مى گویند: «بر فرض که بپذیریم منظور از مؤذّن حضرت على (علیه السلام)است; ولى این، افتخارى محسوب نمى شود، زیرا یک نفر باید پیام آور الهى باشد و تفاوتى نمى کند که چه کسى باشد.»

پاسخ : جواب این سخن بى اساس روشن است; زیرا این مؤذّن مى خواهد به فرمان الهى مطلبى را اعلام کند، پس او پیام آور الهى است و وظیفه خطیر و سنگین سخنگوى خداوند را دارد، بنابراین سخنگو باید شخص مهمّى باشد، که مطلب و پیام خدا را خوب بیان کند; آن هم پیامى که در روز قیامت بیان مى شود. و با توجّه به محتواى پیام، که شامل لعنت خداوند بر ظالمین است، خود پیام آور نباید در دنیا آلوده به ظلم شده باشد و گرنه هیچ کس خودش را لعنت نمى کند. بنابراین، مقام مؤذّن در روز قیامت یک مقام معمولى و عادى نیست، که هر کس بتواند عهده دار آن باشد و کسى که این مقام را به دست آورد، فضیلت بزرگى نصیبش شده است.

چرا برخى از مفسّران اهل سنّت چشمان خویش را در مقابل واقعیّت ها مى بندند و از کنار حقیقت هاى قرآنى، براى حفظ پیشداورى هایشان، به راحتى مى گذرند و گاهى از اوقات منکر آن مى شوند؟!