البتّه روایات مذکور در مورد جزئیّات اختلاف دارند، که به نمونه اى از آن اشاره مى شود:
در برخى از روایات آمده است که پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) على را بر شتر مخصوص خودش، که به «ناقه غضبى» معروف بود، سوار کرد و على در مسجد شجره که در نزدیکى مدینه است و یکى از میقات هاى حجّ تمتّع و عمره محسوب مى شود، به ابوبکر رسید و فرمان پیامبر را براى ابوبکر بیان کرد. ابوبکر شدیداً ناراحت شد و به مدینه بازگشت و خدمت پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) رسید و عرض کرد:
«اَنْزَلَ فِىَّ شَىْءٌ; آیا در مذمّت من آیه اى از سوى خداوند نازل شده است؟»
پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود:
نه، ولى من از سوى خداوند دستور دارم که این کار را انجام دهم، این کار یا باید توسّط خود من، یا شخصى که جزء اهل بیت من است انجام شود (لا، اِلاّ اَنّى اُمِرْتُ اَنْ اُبَلِّغُهُ اَنَا اَوْ رَجُلٌ مِنْ اَهْلِ بَیْتى).
خلاصه این که، از این روایات استفاده مى شود تغییر مأموریّت از سوى شخص پیامبر نبوده، بلکه خداوند او را مأمور به این کار کرده است. به هر حال، این مأموریّت به حضرت على (علیه السلام) سپرده شد و آن حضرت با انجام این مأموریّت نگرانى هاى پیامبر را در مورد انجام حج، که پیشتر به آن اشاره شد، از بین برد و با پاکسازى کعبه از آخرین بقایاى شرک و بت پرستى، مقدّمات سفر پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) به مکّه براى انجام حجّة الوداع آماده شد.
