از بحث گذشه بطور اجمال استفاده شد که این آیه مطابق شواهد بیشمار درباره على(علیه السلام) نازل شده است و روایاتى که در این زمینه در کتب معروف اهل سنّت ـ تا چه رسد به کتب شیعه ـ نقل شده بیش از آن است که کسى بتواند آنها را انکار کند.

علاوه بر روایات فوق، روایات فراوان دیگرى داریم که با صراحت مى گوید: این آیه در جریان غدیرخم و خطبه پیامبر(صلى الله علیه وآله) و معرّفى على(علیه السلام) به عنوان وصى و ولى نقل شده است و عدد آنها به مراتب بیش از روایات گذشته است تا آنجا که محقّق بزرگ «علاّمه امینى» در کتاب «الغدیر»، حدیث غدیر را از 110 نفر از صحابه و یاران پیامبر(صلى الله علیه وآله) با اسناد و مدارک زنده نقل مى کند و همچنین از 84 نفر از تابعین و 360 دانشمند و مؤلّف معروف اسلامى.

براى هر شخص بى نظر، با نگاهى به مجموعه این اسناد و مدارک، یقین پیدا مى شود که حدیث غدیر از قطعى ترین روایات اسلامى و مصداق روشنى از حدیث متواتر است و براستى اگر کسى در تواتر آن شک کند، باید به هیچ حدیث متواترى اعتقاد نداشته باشد.

و از آنجا که ورود در این بحث بطور گسترده، ما را از روشى که در این کتاب داریم خارج مى کند، در مورد اسناد حدیث و شأن نزول آیه به همین مقدار قناعت کرده، به سراغ محتواى حدیث مى رویم و کسانى را که مى خواهند مطالعه وسیع ترى روى اسناد حدیث داشته باشند به کتابهاى زیر ارجاع مى دهیم:

1 ـ کتاب نفیس الغدیر، جلد اوّل.

2 ـ احقاق الحقّ، نوشته علاّمه بزرگوار قاضى نورالله شوشترى با شروح مبسوط آیت الله نجفى، جلد دوم و سوم و چهاردهم و بیستم.

3 ـ المراجعات، نوشته مرحوم سیّد شرف الدّین عاملى.

4 ـ عبقات الانوار، نوشته عالم بزرگوار میر حامد حسین هندى (بهتر این است به خلاصه عبقات جلد 7 و 8 و 9 مراجعه شود).

5 ـ دلائل الصّدق، نوشته عالم بزرگوار مرحوم مظفّر، جلد دوم.