با توجّه به حضور قلبى که على (علیه السلام) به هنگام ذکر و یاد خدا بطور کلّى، و به هنگام نماز بالخصوص داشت، که غرق در صفات جلال و جمال الهى مى گشت و هیچ توجّهى به غیر خدا نداشت، بگونه اى که عملیّات جرّاحى و خارج نمودن پیکان تیر، که در حال عادى و غیر نماز بر على (علیه السلام) سخت و دشوار بود، به هنگام نماز انجام شد و در زمانى که آن حضرت بسان عارفى دلسوخته فانى در خداوند شده بود و به هیچ چیز جز او توجّه نداشت، پیکان تیر را خارج ساختند. با توجّه به این حضور قلب فوق العاده، چگونه على (علیه السلام) به هنگام نماز به سخنان سائل توجّه کرد و در رکوع نماز به او کمک کرد؟! خلاصه این که، این مسئله با آن حضور قلب جامع و کامل على (علیه السلام) در نماز سازگار نیست.
جواب : اوّلا : سائل پس از نا امیدى از دریافت کمک، در راز و نیاز با خدا، شکوه و گله خویش را با نام خدا شروع کرد: «اَللّهُمَّ اشهد ...; خدایا تو شاهد باش» بنابراین، این نام خدا بود که توجّه على را به سوى سائل جلب کرد و این، منافاتى با حضور قلب و توجّه به خداوند در نماز ندارد.
علاوه بر این، مگر مأموم در نماز جماعت صداى مکبّر، یا امام را نمى شنود و از او تبعیّت نمى کند؟ اگر نمى شنود، چگونه مى تواند به همراه او نماز را اقامه کند؟!
و اگر مى شنود، پس در هیچ نماز جماعتى حضور قلب وجود ندارد؟!
ثانیاً : آیا شنیدن صداى سائل، با توجّه به این که در احادیث از او به رسول خدا تعبیر شده، اشکالى دارد؟ شنیدن صداى فرستاده خدا، چه منافاتى با حضور قلب دارد؟
ثالثاً : آیا شنیدن صداى مظلوم و برطرف کردن مشکل او، حتّى در نماز، عبادت نیست؟ اگر عبادت است و على (علیه السلام) مجذوب آن شده و آن را انجام داده، نه تنها کار آن حضرت اشکال نداشته، بلکه عبادت در عبادت محسوب مى شود.
آنچه اشکال دارد پرداختن به خویشتن به هنگام نماز است، امّا پرداختن به نیازمند مظلوم، که عبادت محسوب مى شود، اشکالى ندارد.
نتیجه این که، این اشکال هم مردود است و در حقیقت هدف طرّاحان این اشکال و اشکالات مشابه، کم رنگ نمودن دلالت آیه بر ولایت امیر مؤمنان، على (علیه السلام)است.
