در آیات سوره «توبه» و «صف» تعبیر به «اِنَّ اللهَ اشْتَرى» و «هَلْ اَدُلُّکُمْ عَلى تِجارَة» شده است و این تعبیرات بدین معنى است که خداوند متعال، که در این معاملات خریدار است، فروشندگان را تشویق به فروش متاع و کالایشان مى کند; ولى در آیه لیلة المبیت تعبیر به «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْرى نَفْسَهُ» شده است، و معناى این جمله آن است که فروشنده خود پیشقدم مى شود و اقدام به عرضه و فروش کالاى خویش مى نماید و روشن است لطافت تعبیر آیه لیلة المبیت بیشتر است; زیرا کسى که خود جانش را در طبق اخلاص مى گذارد و آن را در معرض فروش قرار مى دهد، قابل مقایسه با کسى که با تشویق و درخواست خریدار حاضر به این کار مى شود نیست، هر چند که بدون شک چنین عملى نیز بسیار ارزشمند است.
علاوه بر این، آیه محلّ بحث با کلمه «مِنْ» تبعیضیّه «وَ مِنَ النّاسِ» شروع مى شود، یعنى تنها بعضى از مردم قادر بر این کار فوق العاده هستند; در حالى که در دو آیه دیگر، که مسأله معامله جان با بهشت یا نجات از دوزخ در آن مطرح شده، جنبه عمومى و همگانى دارد (اِشْتَرى مِنَ الْمُؤْمِنینَ) .